نادر مظلومی

از بدو مطرح شدن مدیریت ریسک بعنوان فعالیتی جدید در زمینه مدیریت، مباحث بسیار زیادی پیرامون نقش وظایف مدیران ریسک در سازمان ها بعمل آمده است. ماحصل این مباحثات چاپ کتب و مقالات متعددی بوده است که عمدتا جهت گیری دو گانه ای داشته اند. یک گروه مفهوم مدیریت ریسک را مد نظر قرار داده و مضمون نوشته جات خود را حول مباحث نظری مربوط با آن متمرکز ساخته اند. گروه دیگر توجه خود را معطوف وظایف عملی مدیران ریسک ساخته و هر یک بنوبه خود کشیده اند تا نحوه انجام وظایف مدیران ریسک و حطیه های اجرایی آن را روشن تر ساخته یا موارد موارد جدیدی را بدان بیفزایند. در نظری کوتاه به نتایج همه پرسی بیمه رکزی ایران متوجه می شویم تقریبا نیمه از 75 درصد از موسسات مورد سوال با پرسنلی بیش از 150 نفر، حتی یک مسیول مستقیم برای اداره امور بیمه ای خود ندارند. در مابقی نیز تعداد افراد موظف به امور بیمه کمتر از سه نفر است و این در حالیست که یک چهارم واحدهای مورد مطالعه بیش از 600 نفر پرسنل داشته اند که بمعنای برخورداری از سرمایه و عملیات صنعتی و تجاری گسترده است. با توجه به واقعیت های فوق، بدیهی است که هر گونه بحثی در رابطه با مسایل نظری مدیریت ریسک، بویژه مسایل تشیکلاتی آن در هرم مدیریت موسسات اقتصادی، خالی از زمینه های عینی بوده و نمی تواند چندان مفید به فایده باشد.