الناز محمدی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه تبریز، ایران
محمد شادبافی - دکترای تخصصی روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه تبریز، ایران
تورج هاشمی نصرت آباد - استاد تمام روانشتاسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه تبریز، ایران

انسان در گستره زندگی مسیر پرفراز و نشیبی را طی می کند که سرشار از چالش ها و فرصت ها است.افراد در برخورد با چالش ها از توانمندی هایشان برای مقاومت در برابر آن ها بهره می برند(کار 1385) بخش قابل توجهی از چالش های زندگی مربوط به دوران نوجوانی است.سازمان بهداشت جهانی نوجوانی را فاصله سنی بین 10-19 سال تعیین می کند.طبق آخرین سرشماری سال 1390 در مرکز آمار ایران،نوجوانان تقریبا پانزده میلیون نفر(21/9 درصد)از کل جمعیت ایران را تشکیل می دهند.بسیاری از تغییرات بیولوژیکی و روانی-اجتماعی در دوران نسبتا کوتاه نوجوانی رخ می دهد.این تغییرات در سرعت های متفاوتی اتفاق می افتد.بدین معنا که نوجوان ممکن است از لحاظ جسمی قادر به انجام رفتارهایی شوند،قبل از آنکه بتوانند معنا و عواقب چنین رفتارهایی را به طور کامل درک کنند.این عدم تطابق انتقال بیولوژیکی و روانی،همزمان با اثرات قابل توجه جامعه و فرهنگ در شیوه زندگی، نگرش ها و انتظارات افراد جوان رخ می دهد. به همین جهت پژوهش های معاصر از دوران نوجوانی بعنوان دوران دشوار و مشکل ساز زندگی یاد کرده اند(رابینسون و میلر 2012) .یکی ازمهمترین متغیرهای روانشناختی در دوره نوجوانی که می تواند عملکرد نوجوان را در همه حیطه های عملکردی تحت تاثیر قرار دهد و نقش مهمی در کسب موفقیت و سازش یافتگی در مواجهه با مسائل این دوران ایفا کند،خودکار آمدی و میزان اعتماد و اطمینان درونی نسبت به توانمندی های خویش در ابعاد مختلف عملکردی است. خودکار آمدی به عنوان باورهای فرد در مورد توانایی هایش در سازمان دهی و انجام برخی از اعمال برای رسیدن به اهداف مطلوب در شرایط و حوزه های خاص تعریف شده است.