گفتمان های برنامه درسی محیط کار؛ جهشی نظری به سوی نظری های توصیفی

امروزه يادگیري به بخشی از فرهنگ سازمان تبديل شده است، سازمان ها بايد با تمركز بر يادگیري تغییر يابند و به سرعت سازگاري پیدا كنند (كريتسونیس و اسمیت، 2006: 1-6). يادگیري هاي حاصل از نظام آموزش رسمی و آموزش عالی معمولاً نمی تواند پاسخگو و تأمین كننده دانش و توانمندي هاي موردنیاز محیط كار باشد (ويرتانن و ديگران، 2014؛ تاين جلا، 2008؛ بیلت، 2001). اين شکاف در شايستگی ها به طور واضح در همه سطوح نظام آموزشی از مدارک عالی تحصیلی گرفته تا مدارک پايین تر را در برمی گیرد (ريد و كلی، 2002). اين مسئله موجب حمايت روزافزون دانشگاه ها، صنايع و دولت ها براي انجام مطالعات مرتبط با اين موضوع و حل مشکلات و موانع آن در سازمان ها شده است. از سويی، قابلیت هاي بالقوه محیط كار به عنوان محیط يادگیري، مطالعات متعدد و گسترد هاي را به خود معطوف داشته است (نوئه و ديگران، 2010 لی و ديگران، 2004؛ ايوانز و كرش، 2004 و هريس و ديگران، 2001). محور اساسی اين مطالعات، تلاش براي توسعه شايستگی هاي كاركنان و فرآيندها و شرايطی است كه اين توانمندي ها در محیط كار ياد گرفته می شوند (نوردمن و هی وارد 2006؛ كولی و ديگران، 2003).