بررسی تاثیر نانوسیلیس در مخلوط های آسفالت متخلخل با استفاده از روش انرژی آزاد سطحی

آسفالت های متداول به دلیل داشتن دانه بندی یکنواخت، درصد فضای خالی در حدود ۵ درصد را دارا می باشند. مقدار درصد فضای خالی پایین، منجر به ایجاد روان آب های سطحی به هنگام بارندگی شده و در نتیجه باعث کاهش دید در اثر پاشش و شتک، کاهش مقدار ترافیک عبوری به دلیل کاهش سرعت، وقوع پدیده هیدروپلنینگ و غیره می شود. آسفالت متخلخل به دلیل داشتن درصد فضای خالی بالا (بالای ۱۸ درصد) روان آب های حاصل از ریزش های جوی و غ یره را از خود عبور داده و روان آب را از سطح جاده حذف می کنند. این نوع از آسفالت به دلیل قرارگیری در برابر رطوبت و سیکل ذوب و بخبندان، بیشتر در معرض خرابی های حساسیت رطوبتی قرار می گیرند. خرابی حساسیت رطوبتی ارتباط نزدیکی با مفهوم چسبندگی داشته و می توان از مفاهیم سبندگی در تشخیص خرابی های رطوبتی استفاده کرد. در این پژوهش به بررسی تاثیر استفاده از نانو سیلیس بر خرابی حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی متخلخل با استفاده از روش های انرژی آزاد سطحی و بررسی این خرابی ها با ۵ شاخص مهم ارائه شده در این زمینه پرداخته شد. علاوه بر بررسی خرابی های آسفالتی، آزمایش های عملکردی همچون، درصد فضای خالی، کانتابرو پیر نشده، نفوذ پذیری و مدول برجهندگی بر روی این مخلوط ها انجام شد. بر اساس روش های انرژی آزاد سطحی مشاهده گردید که شاخص های انرژی آزاد سطحی همبستگی خوبی با نتایج آزمایش های حساسیت رطوبتی دارند. همچنین نتیجه گرفته شد که استفاده از ۶ درصد نانوسیلیس، باعث افزایش ۱۵ درصدی فضای خالی، کاهش ۴۴ درصدی میزان سایش در آزمایش کانتابرو، افزایش ۴۶ درصدی نفوذپذیری، افزایش ۴۴ درصدی مقاومت کششی غیرمستقیم و افزایش ۵۹ درصدی مدول برجهندگی و کاهش ۱۹ درصدی مقدار ریزش قیر می شود.