اولویت بندی خطرپذیری لرزه ای دهستان های استان چهارمحال و بختیاری در راستای برنامه های مقاوم سازی ساخت وساز روستایی

مقاوم­سازی ساخت­و­سازهای روستایی یکی از راه­های کاهش خطرپذیری لرزه­ای است. لرزه­خیزی در مناطق مختلف کشور با توجه به میزان آسیب­پذیری و همچنین موقعیت جغرافیایی و زمین­شناسی متفاوت است. مکان­های روستایی به خاطر خصوصیات مختلف نظیر موقعیت جغرافیایی، محدودیت منابع اقتصادی و اجتماعی، آسیب­پذیری ساختمان­ها و زیرساخت­ها در موقع وقوع بحران­ها به ویژه زلزله آسیب­پذیری بیشتری دارند. شناسایی آسیب­پذیری مناطق روستایی با در نظرگرفتن شاخص­های مخلتف لرزه­ای می­تواند برنامه­های مقاوم­سازی ساخت­و­ساز روستایی را هدفمند نموده و آن را به توسعه پایدار نزدیک­تر نماید. هدف از مطالعه حاضر، اولویت­­بندی دهستان­های استان چهارمحال و بختیاری بر مبنای شاخص­های لرزه­ای برای مقاوم­سازی ساخت­و ­سازهای روستایی است. روش پژوهش بر مبنای شاخص­های مختلف لرزه­ای، تحلیلی است که نتایج حاصل از آن کاربردی بوده و می­تواند برای سایر نقاط نیز مورد استفاده قرار گیرد. تجزیه و تحلیل داده­ها در محیط نرم­افزاری ARCGIS  انجام شده است. دهستان­های استان چهارمحال و بختیاری با استفاده از ۵ شاخص فاصله از گسل، تراکم گسلش، تراکم زمین­لرزه­های خرد و متوسط و بزرگ، فاصله از زمین­لرزه­های بزرگ و شتاب مبنای طرح بررسی شده و بر اساس نتایج حاصل، نقشه­های پهنه­بندی برای هر شاخص لرزه­ای تهیه شده است که می­تواند در برنامه­ریزی­های مقاوم­سازی ساخت و ساز روستایی مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس شاخص لرزه­ای شتاب مبنای طرح، دهستان­های لار، هوره، مرغملک، زاینده­رود جنوبی، وردنجان، بارز و سامان در اولویت اول برنامه­های مقاوم­سازی ساخت­و­ساز روستایی قرار دارند.