بررسی تاثیر درمان وجودی بر کاهش اضطراب مرگ و امید به زندگی در سالمندان

در سال های اخیر جمعیت سالمندان بطور چشمگیری افزایش یافته است است. جامعه ی سالمندان به دلیل کاهشفعالیت و تحرک، از دست دادن دوستان و نزدیکان، کاهش حمایت های اجتماعی، ضعف و ناتوانی های جسمی وانزوای اجتماعی، احساس تنهایی و اضطراب مرگ بیشتری را تجربه می کنند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسیاثربخشی درمان وجودی بر کاهش اضطراب مرگ و امید به زندگی در سالمندان انجام گرفت. این پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی سالمندان مرکزنگهداری سالمندان شبنم شهر شیراز بود. ابتدا پرسشنامه های امیدواری اشنایدر هاریس, اندرسون. هولران،ایرونیک و همکاران(۱۹۹۱) و مقیاس اضطراب مرگ تمپلر هنجاریابی شده توسط رجبی و بحرانی(۱۳۸۰)،توسط کلیه ی سالمندان تکمیل گردید و از بین سالمندانی که نمره ی برابر یا بالاتر از نقطه ی برش در پرسشنامه هایاحساس تنهایی و اضطراب مرگ کسب کرده بودنده ۳۰ نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۵نفر) وکنترل (۱۵نفر) جایگزین گردیدند. سپس برنامه درمان وجودی, طی ده جلسه ی شصت دقیقه ای برای گروه آزمایشاجرا گردید و طی این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان برنامه آموزشی، پرسشنامه ها محددابرای هر دو گروه به عنوان پسآزمون اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس مورد تحلیل و بررسیقرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان دادند که درمان وجودی موجب کاهش اضطراب مرگ و امید به زندگی در گروهآزمایش شده است. در نتیجه لزوم کاربست درمان های متمرکز بر مشکلات خلقی و عاطفی سالمندان به ویژه کاهشاضطراب مرگ به جهت افزایش امید به زندگی ضروری می باشد.