تأثیر یک دوره تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون بر مقادیر کمرین و آپلین رت های دچار ایسکمی قلبی

زمینه و هدف: توانبخشی و نوتوانی قلبی، از رویکردهای جدیدی است که به طرق مختلف با هدف افزایش عملکرد وکارآیی بیماران انجام می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون،بر مقادیر کمرین و آپلین در فرآیند توانبخشی رت های دچار ایسکمی قلبی بود. روش تحقیق: 40 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار )میانگین وزن 10 ± 200 گرم و سن 8 هفته( در محیط کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی در چهار گروه 10 تایی شامل گروه کنترل ) C(، گروه تزریق تستوسترون پروپیونات ) TP (، گروه تمرین استقامتی ) )ET و گروه تمرین استقامتی و تزریق تستوسترون ) ETTP (؛ تقسیم شدند. گروه تمرین استقامتی به مدت 12 هفته ) 5 روز در هفته( به تمرین پرداختند و گروه تزریق تستوسترون 3 روز در هفته به صورت درون صفاقی تستوسترونپروپیونات دریافت کردند. برای القا ایسکمی قلبی، ایزوپروترنول به صورت 2 روز متوالی و با فاصله 24 ساعت و دوز 50 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن به همه رت ها تزریق شد. بعد از اتمام 12 هفته تمرین و تزریق تستوسترون،رت ها با تزریق تیوپنتال سدیم بی هوش شدند و نمونه گیری خونی انجام شد. غلظت سرمی کمرین و آپلین با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد و داده های حاصل با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک طرفهو آزمون تعقیبی LSD در سطح 05 / p˂0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مقادیر کمرین در گروه های تمرین استقامتی ) 008 / p=0 (، تزریق تستوسترون ) 03 / p=0 ( و تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون ) 01 / p=0 ( به طور معنی داری کاهش یافت؛ در مقابل، افزایش معنی داری در مقادیر آپلین در گروه های تمرین استقامتی ) 001 / ،)p=0تزریق تستوسترون ) 001 / p=0 ( و تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون ) 001 / p=0 ( مشاهده شد. نتیجه گیری: استفاده از تزریق تستوسترون و تمرین استقامتی در فرآیند توان بخشی، بهبود عوامل کلیدی درگیر در سامت قلب و عروق را به دنبال دارد.