کشاورزی پایدار در مناطق خشک

بخش کشاورزی یکی از مهمترین بخش های اقتصادی است که تامین کننده حدود یک چهارم اشتغال، یک سوم صادرات غیرنفتی و یک چهارم تولید ناخالص داخلی است. محدودیت منابع آبی و قرار گرفتن بخش قابل توجهی از اراضی کشور در مناطق خشک و نیمه خشک موجب شده تا بخش کشاورزی هر روز با محدودیت بیشتری مواجه شود. بطوریکه ایران دارای متوسط بارندگی سالانه حدود 250 میلیمتر بوده و از میزان کل آب مصرفی کشور بیش از 90 درصد آن در بخش کشاورزی مصرف میشود . متخصصین علوم کشاورزی برای جوامع ساکن در مناطق نیمه خشک، نیازمند تغییر نگرش علمی خود درباره مفهوم توسعه و بکارگیری سیستم های پیشرفته فناوری به منظور تولید فرآورده های کشاورزی، مصرف بهینه آب و انرژی، حفظ زیست بوم و منظرسازی میباشند. برای دستیابی به عملکرد بهینه در مناطق خشک و نیمه خشک، یکی از گزینه های نو، شناخت و بکارگیری روشهای نوین آبیاری است. در حال حاضر در برخی کشورها، فاضلابهای خانگی پس از تصفیه های فیزیکی و یا بیولوژیک برای آبیاری درختان و فضاهای سبز با موفقیتی نسبی به کار گرفته شدهاند. همچنین به منظور مدیریت هوشمند منابع آب در مقیاسهای بزرگ، کاربرد سنجنده های دمایی مادون قرمز برای تعیین نیاز آبی گیاهان مختلف عملی شده است. افزون بر این، استقرار شبکه های هوشمند اطلاع رسانی هواشناسی در این مراکز، امکان بهینه سازی راندمان مصرف آب آبیاری را فراهم آورده است. همچنین با یاری جستن از دانش اصلاح نباتات و ژنتیک گیاهی، از طریق کاربرد ابزارهای جدید فناوری زیستی، فرصت های تولید فرآورده های غذایی جدید پدیدار میشود و میتوان با استفاده از این دستاوردهای علمی، امکان توسعه کشاورزی پایدار در مناطق نیمه خشک جهان امکان پذیر کرد.