عطار و مولوی در شعر عبدالوهاب البیاتی

میان ایرانیان و عرب ها از دیرباز رابطه ای متقابل وجودداشته است. این رابطه ای طولانی وارد عرصه ی فرهنگی و ادبی نیزشده است، به گونه ای که بسیاری از ادیبان پارسی گونه از فرهنگ وادبیات عرب تاثیر پذیرفته اند و ادبای عرب نیز از فرهنگ وادب پارسی متاثر شده اند. در این میان رابطه ی فرهنگی وادبی میان ایران وعراق بیشتر به چشم می خورد، زیرا عراق از نزدیک ترین کشورهای عربی به ایران است و نه تنها از لحاظ جغرافیایی بلکه از لحاظ فکری و فرهنگی نیز می توان شباهت هایی را میان این دو کشور یافت. این رابطه در دوره ی معاصر نیز داشته اند و این توجه و تاثیرپذیری را در اشعار خود به خوبی منعکس نموده اند. حتی برخی از این شاعران به ایران سفرکرده اند. و با مشاهده ی طبیعت ایران به توصیف آن در اشعار خود پرداخته اند و برخی نیز هچون عبدالوهاب البیاتی توجه ویژه ای به شاعران بزرگ ایران مانند عطار ومولوی داشته اند. عبدالوهاب البیاتی بیشتراز عطار و مولوی به عنوان نقاب در اشعار خود استفاده کرده است. در این مقاله به تاثیرپذیری عبدالوهاب البیاتی از عطار و مولوی پرداخته می شود.