بازشناسی شاخصه های زمینه گرایی فرهنگی در معماری کشورهای حاشیه خلیج فارس

توجه به بستر معماری و داده های طرح و هویت و فرهنگ منطقه از ابزارهای مولد اولیه معماران در فرایند طراحی هستند و رویکرد اصلی طراحی را تعریف می کنند؛ این رویکرد، به تجلی گسترده گزینه های طراحی منجر شده است و در نهایت ارزیابی موفق تر از راه حل ها و طراحی های کامل تری را به دنبال دارد. در حال حاضر، بی توجهی به بستر و زمینه طرح در بسیاری از طراحی ها رایج است و همین امر موجب کمرنگ شدن هویت معمارای بناهای هر سرزمینی می گردد و به نوعی یک بی هویتی و هرج و مرج در بافت شهری را به وجود می آورد. در این راستا، یکی از چالش های اصلی برای طراحان، ایجاد ارتباط میان مفاهیم برگرفته از زمینه فرهنگی در ارتباط با مسائل جهانی است. این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش تحلیلی- توصیفی به مطالعه تاثیر توجه به بستر و زمینه در طرح های معماری و همچنین به عوامل موثر در طراحی معماری زمینه گرا و شاخصه های زمینه گرایی فرهنگی در کشورهای حاشیه خلیج فارس پرداخته است. همچنین این پژوهش برای شناخت روش ها و چگونگی ایجاد تعاملی هدفمند با زمینه، به تبیین مولفه های زمینه گرایی فرهنگی در نظام برنامه دهی معماری کشورهای اسلامی با تاکید بر کشورهای حاشیه خلیج فارس پرداخته است. به تبیین مولفه های زمینه گرایی فرهنگی در نظام برنامه دهی معماری کشورهای اسلامی با تاکید بر کشورهای حاشیه خلیج فارسی پرداخته است. بر اساس بررسی های تطبیقی، یافته های پژوهش حاکی از آن است که به کارگیری عوامل زمینه گرایی فرهنگی در طراحی معماری بناها در سه حوزه معنویت، خلاقیت و میراث می تواند نوعی نسجام و هماهنگی بین بناها با هویت و فرهنگ منطقه ایجاد نماید.