بررسی سیاست های تامین مسکن موقت پس از فاجعه

تجارب موجود نشان می دهد ،علی رغم تلاش های صورت گرفته ، در تامین سرپناه موقت و یا به طور خاص سرپناه پس ازسانحه ، پیشرفت چشمگیری حاصل نشده است. روش ها و شیوه های متنوع تامین سکونتگاه های موقت برای بی خانمانانپس از سوانح، به دلیل عدم انطباق با شرایط منطقه ی سانحه دیده ،در عمل کارایی لازم را نداشته و از یک سو ، سبب بروزمشکلات و معضلاتی درازمدت در منطقه ی سانحه دیده شده و از سوی دیگر، موجب هدر رفتن منابع مالی فراوانی شدهاست. تعداد خانه های آسیب دیده یا ویران شده پس از فاجعه بسیار زیاد است و اسکان مجدد افراد بی خانمان یکی ازمهم ترین وظایف برنامه های بازسازی است . کارهای بازسازی اغلب فرآیندی زمان بر است و در دوره ی زمانی طولانی انجاممی شود که در طی این مدت، فراهم کردن حداقل شرایط برای بازماندگان جهت ادامه ی زندگی باعزت و حفظ حریمخصوصی و تامین امنیت ضروری است . این تحقیق در نظر دارد نقش اساسی ساختمان های اقامتی موقت را برای تامینفضاهایی که افراد بتوانند در آن زندگی کنند و به تدریج زندگی خود را تا زمانی که خانه دائمی داشته باشند از سر بگیردنشان دهد. هدف از این مطالعه شناسایی مشکلات اصلی اسکان موقت و بحث در مورد برخی اصول و راهبردها به منظوردستیابی به راه حل های بهتر طراحی است . مشخص شده است که اسکان موقت موضوعی است که فراتر از تهیه سادهساختمان ها است، زیرا کل فضای اسکان موقت از اهمیت برخوردار است. به همین ترتیب، اسکان موقت فرایندی است کهباید قبل از وقوع فاجعه، به عنوان یک پیش برنامه ریزی پیشگیرانه، آغاز شود. علیرغم ساخت وسازهای موقتی،ساختمان های مسکونی یکی از مهم ترین عناصر برای ارائه در شرایط اضطراری هستند و در ارائه اقدامات بهتر بازیابی وبازسازی نقش دارند.