طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد حفظ امنیت و احترام حس متقابل

پژوهش حاضر، به بررسی جنبه های زندگی در مجموعه های مسکونی می پردازد. به منظور نیل به این هدف، ابعاد کالبدی، اجتماعی و فرهنگی موثر بر این متغیرها مورد بررسی قرار گرفته است. احساس امنیت به عنوان یکی از عوامل تعیین کننده سطح کیفیت زندگی در محلات مسکونی مطرح است. در این تحقیق به تامین امنیت و احترام حس متقابل در مجموعه های مسکونی پرداخته می شود. سپس به بیان عوامل اجتماعی و روانی تاثیر گذار در ارتقاء احساس امنیت و احترام حس متقابل می پردازیم. و در نهایت رابطه میزان سطح روابط همسایگی(به عنوان امری اجتماعی) و میزان احساس امنیت در شهر تهران را بررسی می کنیم تا از این طریق به تحلیل نقش معماری معاصر در ارتقاء سطح روابط همسایگی و احساس امنیت در محلات مسکونی پرداخته شود.نتایج حاصل از مطالعه شهر تهران نشان می دهد که معماری معاصر در افزایش سطح روابط اجتماعی در محلات ناموفق بوده است و به طور کلی رابطه مثبتی میان سطح روابط همسایگی و میزان احساس امنیت و احترام حس متقابل برقرار است ولی میزان انسجام اجتماعی و روابط بالای همسایگی تنها عامل تعیین کننده میزان احساس امنیت و احترام حس متقابل ساکنین نیست و یکی دیگر از عوامل بسیار تعیین کننده در میزان تامین امنیت بی نظمی اجتماعی در محیط مسکونی می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد و از منابع کتابخانه ای و اسنادی برای انجام تحقیق استفاده شده است.نتایج حاصل از این تحقیق حاکی از آن است که ایجاد حس امنیت از طریق غیر مستقیم و با بهره گیری از سیاست های پیشگیرانه تلفیقی کالبد معماری و روابط اجتماعی- فرهنگی (از قبیل: مساله اشراف و دید، افزایش قابلیت رویت پذیری بصری، برقراری تناسب میان تراکم جمعیتی و مجموعه های مسکونی، ایجاد کاربری های متنوع و متجانس و...) تحقق پذیر خواهد بود. بر این اساس این پایان نامه به بررسی نقش و جایگاه امنیت و احترام حس متقابل در طراحی مجموعه مسکونی می پردازد.