بررسی تاثیر مورفولوژی و پایداری اتصال دهنده های اصلاح شده پلیمر بر عملکرد مکانیکی مخلوط آسفالت،

استفاده از پلیمرها برای اصلاح قیر در برنامه های کاربردی روکش جاده ها به سرعت در حال رشد است در این مقاله اثر مورفولوژی و حفظ پایداری اتصال دهنده های پلیمرهای اصلاح شده بر عملکرد مکانیکی مخلوط آسفالت، به ویژه تغییر شکل دائمی و ویژگی های خستگی مورد بررسی قرار گرفته است. امروزه بیشترین پلیمری که برای اصلاح قیر مورد استفاده قرار میگیرد استیل استایرن بوتادین استایرن 1(SBS) است چهار بشکه قیر 70/100 از منابع خام مختلف و یک SBS خطی برای آماده سازی پلیمر برای اصلاح بیندر انتخاب می شود. اتصال دهنده ها تفاوت در مورفولوژی، حفظ پایداری و نمودار جداسازی فاز را نشان می دهند. برای مطالعه مخلوط، آسفالت درجه بندی شده متراکم انتخاب شده است. مخلوط کردن در دمای 180 درجه سانتیگراد و تهیه نمونه های آسفالت به صورت فشرده و خنک کننده در همان دما انجام شده است. تغییر شکل دائمی و خستگی به ترتیب با آزمون سه محوری در دمای 50 درجه سانتی گراد و آزمون کشش غیر مستقیم در دمای 10 درجه سانتیگراد مشخص شد. در آزمون سه محوری، تفاوت های کمی در کشش های متراکم نهایی بین مخلوط ها مشاهده شد، اما رفتار مشابه ای در رابطه با مقدار کشش قابل بازیابی دارند و عمدتا در عملکرد خستگی متفاوت هستند. تحقیق حاضر نشان می دهد که اگر مورفولوژی اتصال دهنده ها در مخلوط متفاوت باشد عملکرد مخلوط به درستی با اتصال دهنده اصلاح شده با پلیمر 2(PMB) پیش بینی نمی شود و درجه پلیمرهای اصلاحی تابعی از منبع قیر، سازگاری پلیمرها با قیر و غلظت پلیمر است و با افزایش غلظت پلیمر در یک قیر حاوی مواد معطر بالا یک شبکه با خاصیت ارتجاعی بالا که ویسکوزیته، مدول پیچیده و پاسخ الاستیک پلیمرهای اصلاحی را خصوصا در دمای بالا افزایش می دهد تولید می شود.