حفظ هویت نشانه های منظر شهری در گفتمان میان شهر خود و توسعه دیگری از طریق رویکرد توسعه حفاظت محور

نظام نشانه ای، شهر را در تمامی ابعاد همچون یک متن مورد واکاوی قرار میدهد چرا که شهر در موقعیت زمانی و مکانی خود از مجموعهای از ساختارها تشکیل یافته که هر یک در فرایند ارتباطی عمل نموده و توسط خوانشگر دریافت و ادراک میگردد . در گذشته، منظر شهری حاصل تعامل عناصری بود که انسان به طور کامل میتوانست در ارتباط با آنها قرار گیرد و هویت، مفهومی جدا از انسان نبود؛ شهر خود ی بود که در درون خود به تدریج رشد میکرد و معنا بدون گسست در آن قابل دریافت بود. امروزه اما، توسعه های بیرویه و ساخت و سازهای نامناسب به عنوان دیگری وارد قلمرو خود شده و با الگوهای رفتاری متفاوت و حتی گاه متضاد، مخاطب شهر را در تفسیر و خوانش دچار سردرگمی کرده است. نتیجه ای که از تجارب توسعه در شهرهای تاریخی کشورهای در حال توسعه همچون ایران حاصل شده این است که این شهرها توان مقاومت در برابر دیگری را ندارند، در برابر آن مسخ شده و در نهایت منفعل عمل می نمایند که از این راه چیزی از هویت آنها باقی نمی ماند؛ از طرفی نمیتوان شهر را بدون توسعه و پیشرفت تصور کرد، بنابراین هدف این پژوهش یافتن رویکردی است که این چالش را برطرف نماید. به همین سبب، از نشانه معناشناسی گفتمان به عنوان روشی برای تحلیل متن منظر شهری و همچنین ابزاری به نام ترجمه به عنوان واسطهای در جهت فهم بهتر زبان منظر شهری در مواجه با زبان دیگری بهره برده و از این طریق تصمیم سازی میکند. در این میان به نظر میرسد ورود مفهوم قدرتمندی به نام حفاظت میتواند سویه ی گفتمان را تغییر دهد. توسعه حفاظتمحور از دیدگاه های همهجانبهنگر در حفاظت شهری است که به شهر به مثابه موجودی زنده و در حال تکامل مینگرد و حرکت در راستای حفظ هویت نشانه های اصیل شهر که تا امروز دوام آورده است را میسر میکند.