تحلیل نقص ژیواکونومیک و کریذوری ایران در تحقق همگرایی درآسیای جنوب غربی

آسیای جنوب غربی منطقه ای با دارا بودن 5 منطقه ژیوپلیتیکی منحصر به فرد، منطقه گرایی و به تبع آن همگرایی منطقه ای را به صورت ناقص تجربه کرده است. چرا که این منطقه وسیع علی علی رغم پتانسیل های نتوانسته، آنطور که باید در اقتصاد جهانی به ایفای نقش بپردازد. شاید بتوان یکی از دلایل این امر را فقدان مدل مطلوبی برای توسعه منطقه آسیای جنوب غربی با توجه به جایگاه و قابلیتهایش ذکر نمود. از آنجا که تحولات کنونی جهان به گونه ای پیش می رود که ضرورت ایجاد یک مدل و زمینه مطلوب همگرایی نطقه ای در آسیای جنوب غربی بیش از پیش احساس می گردد، لذا ایجاد زمینه هایی در راستای رسیدن به این هدف باید مدنظر قرار گیرند. در این میان کشور ایران با قرار داشتن در قلب خاورمیانه یکی از کشورهای مهم آسیای جنوب غربی است که با دارا بودن پتانسیل های ژیواکونومیکی قابل توجه، و نیز تعامل قوی با همه زیرسیستم های آسیای جنوب غربی می تواند بازیگر ارزشمندی در راستای رسیدن به این مهم یعنی همگرایی و همکاری منطقه ای در چارچوب مسایل اقتصادی باشد. از آنجا که ایران هم جزو تولید کنندگان اصلی انرژی است و هم دو کریدور بین المللی از آن می گذرد و افزون بر آن دارای نقش گذرگاهی برجسته ای است، همانندی پلی می باشد که کشورهای سه قاره اروپا آسیا و آفریقا را می تواند به هم متصل کند، از این رو بهترین گزینه در میان کشورهای منطقه است که در زمینه هیا مخلتفی از جمله اقتصادی، فرهنگی و ... می تواند به عنوان مبنایی جهت ایجاد و گسترش همگرایی و همکاری در آسیای جنوب غربی ایفای نقش کند.