شهرسازی بیوفیلیک، رویکردی در جهت پیوند انسان و طبیعت

امروزه انسان شهرنشین بهشدت محصور در ماشینها، ساختمانها و بناهای کوچک و بزرگ شده است و بدین ترتیب بین او و طبیعت -که زمانی با آن انس و الفتی داشته- جدایی و بیگانگی رخ داده است. امروز با رشد فزاینده فضاهای شهری، دامنه طبیعت و چشم اندازهای طبیعی روز بهروز کوچکتر و کوچکتر میشود؛ که خود این نکته، باعث تبعات مختلف زیست محیطی، روانی، اجتماعی و... شده است. ازاینرو در چند دهه اخیر راهبردهای مختلف جهت حفظ محیط زیست و پیوند انسان و طبیعت در طراحی شهری مورد توجه قرار گرفته است. یکی از این راهبردها، شهرسازی بیوفیلیک است که در مقیاسهای مختلف از واحد ساختمانی گرفته تا شهر و منطقه، سعی در گسترش طبیعت در زندگی شهری دارد. هدف از شهرسازی بیوفیلیک، حفظ چشم اندازها و تنوع زیستی، آشنایی و الفت شهرنشینان با طبیعت و مظاهر آن، گسترش دانش و تعهد زیست محیطی و... است. در این تحقیق با رویکردی مروری سعی در پرداختن به موضوع شهر بیوفیلیک، ابعاد،شاخصها و اصول آن داشته است. بدین منظور به مفهوم شهرسازی بیوفیلیک، ابعاد و ویژگیهای آن و در پایان به تجربه چند شهر که الگوی شهرسازی بیوفیلیک را دنبال کرده اند پرداخته شده است.