بر انگیختگی و دستکار ی واقعیت در بازیگردانی سینمای دیجیتال

سبک خاصی از فیلم سازی که مقتبس از سبک نئورئالیسم ایتالیایی و موج نو فرانسوی بوده و به نئو رئالیسم ایرانی شهرت دارد،سال هاست توسط فیلمسازان بزرگی نظیر عباس کیارستمی، شاگردان و هوادارانش به عنوان یک سبک مطرح جهانی مورد توجه قرارگرفته است. با شروع فیلم سازی دیجیتال از سال 2000 در بخش هایی از این نوع فیلم سازی از جمله بازیگری و بازیگردانی تغییراتیتکنیکی اعمال گردیده است که مورد توجه جهانی نیز قرار گرفته و حاوی مبانی نظری ست. در این پژوهش سعی بر این است کهتفاوت این دو سبک از بازیگردانی را با توجه به نظرات فیلمسازانی نظیر کیارستمی و مارک فیگیس و نظریه پردازان کلاسیک حوزهبازیگری بررسی کرده و با توجه ایده های نظریه پردازان حوزه رئالیسم نظیر آندره بازن و همچنین حوزه رسانه های جدید نظیر لومنویچ، مفهوم واژه برانگیختن در آثار دیجیتال عباس کیارستمی را بطور روشن تر بیان نموده و شرایط تحقق این تکنیک در این آثاررا مورد بررسی قرار دهیم. نهایتا این مقاله در پی آن است که مفهوم برانگیختگی بازیگر در عصر دیجیتال را بازسازی نموده و آن را ازشبهه دستکاری بازیگر برای القا نقش پاک نماید.