تحول معنای واژه اهل از دوره پیشااسلامی تا عصر نزول قرآن کریم

مطالعه تحول معنایی واژگان قرآن از عصر پیش از نزول تا ادوار بعد یک ضرورت است و فهم صحیح معنای آیات بدون آن میسر نیست. از جمله مولفه های تاثیرگذار در معنای واژگان، روابط آنها با همدیگر در متن، به ویژه رابطه هم نشینی کلمات است. در این مطالعه به تبیین محور های هم نشینی اهل و مولفه های معنایی آن از دوره پیش از اسلام تا عصر نزول می پردازیم و می کوشیم نشان دهیم رابطه هم نشینی اهل و کاربست آن با ضمائر که در دوره پیش از اسلام مشاهده می شود به قرآن راه یافته، و همنشین های جدیدی نیز در عصر نزول به اهل افزوده شده که به توسعه کاربست های زبانی آن انجامیده است. واژه اهل فقط در قالب ترکیب اضافی در قرآن به کار رفته، و به لحاظ ساختار نحوی با اسم ظاهر و ضمیر هم نشین شده است. در میان اسم های ظاهر، واژه الکتاب و اسامی مکان بیش ترین هم نشینی را با اهل دارد؛ همچنان که اسامی پیامبران نیز، بیش ترین هم نشینی را همچون مرجع ضمائر متصل به اهل دارا است. همچنین، معنای اختصاص، تعلق و انس را در همه این همنشین ها می توان دید.