مطالعه ای بر هنر بازیافت در آثار هانس-یورگن شولت و تیم نوبل و سو وبستر

واژه هنر دور ریختنی و یا هنر بازیافت ، اولین بار در 1961 توسط منتقد و نمایشگاه گردان انگلیسی لارنس آلووی برای تشریح آثار هنری که از قراضه های آهن، ماشین آلات شکسته و سایر وسایل دور ریز ساخته می شد، بکار رفت. آثار تشکیل دهنده این جنبش هنری را مواد دور ریختنی و قابل دسترس در زندگی روزانه هر یک از ما، تشکیل می دهند که امروزه به شکل جدیدی در بسیاری از آثار هنری ظاهر شده و مفهوم جدیدی از مصرف گرایی و زندگی در عصر تکنولوژی و ماشینیزیم را به چالش می کشند. پژوهش پیش رو به صورت توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به معرفی هنر بازیافت و در ادامه به معرفی و تحلیل آثار سه هنرمند معاصر، تیم نوبل و سو وبستر، هانس- یوگن شولت، پرداخته شده است. هدف اصلی پژوهش معرفی هنر بازیافت به عنوان یکی از تاثیرگذارترین جنبش های هنری معاصر در به چالش کشیدن مصرف گرایی و ساختار زندگی شهری و کمک به بهبود آینده ای روشن برای حفظ محیط زیست است. نتایج تحقیق نشان داد که پیشینه هنر بازیافت ، در حقیقت به ساکنان اولیه آمریکا باز می گردد. اما در مفهوم هنری خود به آثار تکه چسبانی های پیکاسو، براک و اشویترس و نوع نگرش هنرمندان مکتب دادا منسوب شده است. هر سه هنرمند مطرح شده در پژوهش حاضر، به واسطه چیدمان ها و حجم هایی که از زباله ها و چیزهای دور ریحتنی ساخته اند، در عرصه بین المللی در گروه هنرمندان هنربازبافت جای گرفته و شناخته شده اند.