تحلیل و بررسی طرح نواب(منطقه 10) با رویکرد تجربیات کشورهای دیگر

اگر در اکثر طرح های ارائه شده در بافتهای فرسوده دقت کافی مبذول شود ، این نتیجه حاصل می شود که طراحان که اغلب نیز از معماران و طراحان شهری بوده اند،کمترین توجه را نسبت به چگونگی شکل گیری ، روند حیات و طول مدت زمان حیات بافت فرسوده داشته اند.فراوانی، پراکندگی موقعیت جغرافیایی بافت های فرسوده در مناطق مختلف کلان شهر تهران به گونه ای است که شناخت و تفهیم آن از روی نقشه یا با واژه و تعریف را دشوار می کند. مثلا چه کسی باور می کند در این کلان شهر در منطقه10 کوچه هایی با عرض کمتر از یک متر وجود دارند. کوچه هایی با طول های کوتاه و بلند و البته بعضی از آن ها بن بست. در منطقه۱0 خانه هایی کهنه و شکننده وجود دارند که مخل آرامش روان و فکر و روح شده اند. اما پولی که برای خرید آن ها تعیین شده بسیار ناچیز است. مجریان طرح نوسازی بافت های فرسوده هم از کمبود بودجه می نالند. اما واقعیت این است که بسیاری از ساکنان و مالکان چنین خانه هایی با رقم های پیشنهادی مجریان طرح نمی توانند حتی اتاقی را به عنوان مسکن در جایی دوردست جایگزین سرپناه فرسوده خود کنند. ما در این مقاله سعی در مقایسه تجربیات غربی با بزرگترین طرح نوسازی ایران که از آن به عنوان انقلاب نوسازی ایران یاد می کنند یعنی طرح نواب هستیم