معماری زمینه گرا و تاثیر آن در توسعه پایدار فرهنگی

معماری بی شک مقوله ای جدایی ناپذیر از فرهنگ و بازتابی از هویت و ارزش های بومی و ملی مردم یک جامعه می باشد. عدم توجه به زمینه های اجتماعی و فرهنگی و بروز کالبدهایی متناقض با خاستگاه ها و نیازهای بستری می تواند منجر به نابودی هویت فرهنگی یک جامعه گردیده، حیات ان را در ابعاد مختلف محیطی،کالبدی ،اجتماعی، فرهنگی واقتصادی مورد تهدید قرار دهد.از این رو جهت نیل به توسعه پایدار شهری که در دهه های اخیر با رشد شهرنشینی و معضلات بوجودآمده به واسطه ی آن،به منظور تداوم و پایداری حیات شهری مطرح گردیده،توجه به زمینه گرایی و دستیابی به توسعه ی فرهنگی از ضروریاتی به شمار می آید که باید در معماری نیزمد نظر قرار گیرد. در این راستا توجه به معماری زمینه گرا و بررسی چارچوب ها و راه کارهای موجود در این باب می تواند به عنوان گامی موثر در راستای بازگردانی هویت ملی و تقویت ارزش های فرهنگی جامعه و پایداری آن تلقی گردد. از این رو دراین تحقیق تلاش بر آن بوده تا با مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی ، نظریات موجود در باب زمینه گرایی و نقش آن در بروز پایداری فرهنگی به عنوان رکن اساسی دربروز توسعه و پایداری شهری مورد تحلیل قرار گیرد