بازشناسی مولفه های پایدار معماری ایران و نقش آن در ارتقای معماری امروزین

امروزه توجه به اصول و شاخصه های معماری پایدار در کنار معماری سنتی و پیشین، از مهم ترین مباحث مطرح در حوزه معماری و شهرسازی است. از سویی مصالح و فناوری های نوین ساختمانی، تحقق ایده ها و طرح هاییخاص برای معماران را فراهم آورده و از سوی دیگر این دستاوردهای بدیع، جوامعی از جمله ایران که زیرساخت های لازم جهت مواجهه با تکنولوژی در آنها فراهم نبوده را با چالش های زیست محیطی روبرو کرده است. این چالش هابه همراه لزوم توجه به عناصر و شاخصه های ارزشمند معماری سرزمینی، ضرورت توجه به معماری پایدار را نشان می دهد . معماری ایرانی در گذشته را میتوان به عنوان یک معماری در جهان نام برد که اصول معماری پایدارمتناسب با هر اقلیم و بستری در آن به کمال رعایت شده است؛ پایداری زیست محیطی، پایداری در مورد منابع تجدیدپذیر، پایداری اجتماعی فرهنگی و ... که در آثار به جا مانده در تمام نقاط این سرزمین قابل مشاهدههستند. از سوی دیگر معماری ایران دارای وجه مشخصه هایی است که به نظر می رسد بازتاب آن در معماری امروزین بسیار کمرنگ یا حتی نادیده گرفته شده و بدیهی است که بازشناسی و احیا این اصول می تواند برکیفیتمعماری و شهرسازی امروزین ما تاثیرگذار باشد. در حال حاضر چگونگی پرداختن به وجوه، خصلت ها و ویژگی های کیفی معماری گذشته در معماری معاصر، یکی از دغدغه های اصلی طراحان است. به نظر می رسد معماری حالحاضر ایران نیازمند تغییر اساسی و استفاده از اصول پایدار معماری گذشته ایرانی در تلفیق با دستاوردهای روز است تا بتواند به بنایی برگرفته از کیفیات و عناصر معماری ایرانی و در عین حال امروزین دست یابد. این پژوهشبا بررسی و شناخت مولفه های پایدار معماری ایرانی در پی خوانشی جدید از این شاخصه ها و تبلور آن در معماری حال حاضر ایران است.