جایگاه شروط ضمنی در تفسیر قراردادها در رویه قضایی ایران

تفسیر قرارداد بدون در نظر گرفتن شروط ضمنی موجود در روند آن قرارد واقع بینانه نمی باشد لذا برای تفسیر درست قرارداد نباید تنها زمان ایجاب و قبول را در نظر گرفته و فقط به بررسی الفاظ موجود در آن بسنده نمائیم بلکه باید قراداد را در فضا و بستری که در آن شکل گرفته است در نظر داشته باشیم. شروطی که خارج از الفاظ متن قرارداد هستند حتما باید در ظرف ایجاب و قبول قرار بگیرند تا مشروعیت داشته باشد یا خارج از این تعریف هم می تواند مشروعیت داشته باشد، محل بحث است یعنی شروطی که قبل از عقد به صورت حداقل گفتگو بوده و عقد متباینا بر آن واقع شود و اینکه این شروط جز شروط صریح محسوب می شوند یا ضمنی نیز محل توجه ما در این مقاله خواهد بود چرا که قرار دادن در هریک از این قسم آثار متفاوتی بر تفسیر قرارداد خواهد گذاشت. اما چیزی که مشخص است این است که منظور ما از شروط ضمنی شروطی هستند که از مدلول التزامی الفاظ عقود استنباط می شوند و حتی با جهل طرفین نیز الزام آور خواهند بود مگر اینکه توافقی بر خلافش وجود داشته باشد و در تفسیر قراردادها نمی توان وجود آنها را نادیده گرفت و به نظر میرسد شروط بنایی نیز با محدودیت هایی باید در تفسیر قراردادها مدنظر قرار گیرد.