بررسی توسعه پایدار و چشم انداز توسعه ای بلند مدت درجامعه

توسعه پایدار ، به مفهوم پایداری در تمامی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است و عقیده بر این است که بدون پایداری و ایجاد تعادل و توازن در تمامی ابعاد جامعه نمی توان به یک توسعه بادوام دست یافت. به همین دلیل، توسعه به مانند سیستمی نگریسته میشود که عناصر اصلی آن مردم، منابع طبیعی و منافع اقتصادی به شمار می روند. ترکیب مطلوب این عناصر بر مبنای فعالیت مردم در قالب یک ساختار اجتماعی، اقتصادی و محیط زیستی مناسب منجر به توسعه پایدار خواهد شد. مردم در دستیابی به توسعه پایدار یا استفاده صحیح از منابع و فرصتها و توزیع عادلانه آن نقش اصلی و محوری دارند. در این مقاله ضمن طرح و بیان مفهوم توسعه پایدار با رویکرد سیستمی به عوامل تهدیدکننده توسعه پایدار از جمله، بحران های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی در سطح جوامع پرداخته ایم و نقش مردم به عنوان عنصر اصلی توسعه، در کنار موسسات تجاری، منابع طبیعی و محل های زندگی مورد توجه قرار گرفته است. توسعه شهرنشینی در ایران با آسیب های اجتماعی زیادی همراه شده ، توسعه پایدار شهری از موضوعات مهم توسعه از دهه هشتاد به بعد است که در قالب جهانی شدن و نیز محلی گرایی بر تمام دنیا سایه افکنده است. کمیابی عوامل تولید، محدودیت ها و چالش های توسعه و نیز آینده نگری از ارکان اصلی توسعه پایدارند که عمدتا0 شهرها بستر ساز آن هستند.هدف از این نوشتار ابدا طرح و جمع بندی تعاریف توسعه پایدار و مشخص کردن ویژگیها و جایگاه توسعه پایدار شهری است . به مقوله پایداری شهری و نحوه استفاده از ابزارهای برنامه ریزی شهری برای تامین آن نیز در این مقاله اشاره گردیده توسعه پایدار باارائه راه حل هایی سعی درجلوگیری ازبروز مسائلی همچون نابودی منابع طبیعی تخریب اکوسیستم ها رواج بی عدالتی آلودگی افزایش بی رویه جمعیت و پایین آمدن کیفیت زندگی انسان دارد باتوجه به اهمیت و جایگاه موضوع درسطح جهانی بویژه کشورهای درحال توسعه ازجمله ایران این پژوهش سعی دربازمرور مفاهیم واجاهمیت حوزه ی توسعه ی پایدار شهری دارد مروزه رقابت در سطح جهانی و سرعت افزایش تغییر و توسعه مداوم در صنعت و تجارت مشکلاتی قابل توجه و فزاینده در همه سازمانها محسوب میشوند. آنچه مسلم است به منظور کسب فواید رقابتی بلندمدت از دیدگاه اطلاع رسانی و مدیریت تنها تکیه بر دسترسی به منابع اطلاع رسانی خارجی و داخلی در روند اجرای کار کافی نیست بلکه در حال حاضر بهرهبرداری موثر از آنچه که در عمل با آن مواجه هستیم و نه فقط آنچه که در اختیار داریم به یک نیاز و ضرورت شغلی تبدیل شده است.