نقش میانجی گر انگیزش تحصیلی در تبیین روابط بین خودکارآمدی تحصیلی و خود تنظیمی تحصیلی با فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان دختر
محل انتشار: مجله دانشکده پزشکی مشهد، دوره: 62، شماره: 3
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 417
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MJMS-62-3_009
تاریخ نمایه سازی: 24 تیر 1399
چکیده مقاله:
مقدمه عوامل متعددی در فرسودگی تحصیلی دانشآموزان نقش دارند و مرور پژوهشها نشان دادند که بین خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی ارتباط وجود داد، اما آیا انگیزش تحصیلی میتوان رابطه بین خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی با فرسودگی تحصیلی را میانجیگیری بکند این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی انگیزش در روابط بین خودکارآمدی و خود تنظیمی تحصیلی با فرسودگی تحصیلی دانشآموزان دختر پیشدانشگاهی انجام شد. روش کار روش تحقیق مطالعه حاضر، همبستگی بر اساس مدلیابی معادلات ساختاری بود. با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای تعداد 350 نفر دانشآموز از جامعه آماری دانشآموزان پیشدانشگاهی شهر تهران انتخاب شدند و به پرسشنامههای فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (1997)، پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی تحصیلی میجلی و همکاران (2000)، پرسشنامه خودتنظیمی تحصیلی زیمرمن و مارتیز-پونز ( 1986) و انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (1992) پاسخ دادند. نتایج نتایج آزمون مدل ساختاری نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی با هر سه مولفه فرسودگی تحصیلی(خستگی تحصیلی، بی علاقگی و ناکارآمدی درسی) همبستگی منفی دارد (0/001≥p). انگیزه تحصیلی درونی به صورت منفی و بیانگیزگی تحصیلی و انگیزه تحصیلی بیرونی به صورت مثبت با مولفه های فرسودگی تحصیلی همبسته بودند (0/001≥p). در نهایت خود تنظیمی تحصیلی به صورت با مولفه های سه گانه فرسودگی تحصیلی همبسته بوده و ابعاد انگیزش تحصیلی به صورت معنادار رابطه بین خودتنظیمی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی با فرسودگی تحصیلی را میانجیگری میکند (0/001≥p). در نهایت شاخص های برازندگی به دست آمده مدل کلی با داده های گردآوری شده، برازش مطلوب را دارد. نتیجه گیری انگیزش تحصیلی عنصری مهم و ضروری در دوره تحصیل است که میتوان با تقویت و بهبود آن در دانشآموزان، موفقیت تحصیلی آنها را تضمین نمود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
اعظم امیری
دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران.
مهدی زارع بهرام آبادی
دانشیار مشاوره، پژوهشکده تحقیق و توسعه علوم انسانی(سازمان سمت)، تهران، ایران.
حسن حیدری
دانشیار گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران.
حسین داودی
استادیار گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران.