مطالعات تطبیقی محلات سنتی و واحد همسایگی با نظریه های جدید آنها در شهرسازی

امروزه طراحی فضایی که بتواند روابط اجتماعی را تقویت کند و موجب ارتباط بیشتر افراد شود حائز اهمیت است. شاید بتوان با مطالعه بافت های قدیم به الگوی مناسبی جهت طراحی فضاهای جمعی رسید. در گذشته محلات، مکانی برایارتباط بیشتر افراد بوده است اما با گذشت زمان این روابط کمرنگ شده است. در حال حاضر میتوان واحد همسایگی را به عنوان عنصری جهت تقویت ارتباطات جمعی معرفی کرد، واحد همسایگی مجموعه ای ازخانه های مسکونی و محیط پیرامون آن است که دارای هویت جمعی و محله ای می باشد. لذا طراحی واحدهای همسایگی باید به گونه ای انجام پذیرد که امکان سکونت برای تمامی گروه های مختلف اجتماعی، اقتصادی و شغلی و فرهنگی در محدوده واحدهمسایگی میسر باشد. در این مقاله سعی شده است با روش توصیفی- کتابخانه ای به بررسی الگوهای مختلف واحدهای همسایگی پرداخته شود تا در این جهت کمکی به آگاهی از طراحی درست و اصولی محله ها و واحدهایمسکونی و محله ای داشته باشیم چرا که نقش مهمی در هویتمندی ساکنین دارد و خود محله ای پویا و پایدار خواهد ساخت