بررسی جنبه های فردی تربیت فرزند در سیره امام علی (ع)

والدین در بدو تولد کودکان خویش همواره با این دغدغه دست و پنجه نرم می کنند که با چه روشی مسیر رشد و تربیت فرزند خود را طی کنند. در این بین بعضی از والدین با گرفتن مشاوره غلط و رجوع به منابع نامعتبر فرزند خود را وارد فضایی غیر ایمن می کنند. در نظر مسلمین قرآن کریم و سیره معصومین (ع) بهترین منبع و الگو برای رسیدن به این امر خطیر است. ما در این پژوهش به دنبال رسیدن به این هدف هستیم تا با مطالعه نامه 31 امیرالمومنین (ع) به فرزندشان در نهج البلاغه، والدین مسلمان را از خط و مشی تربیتی امیرالمومنین در تربیت فرزندشان آگاه کنیم تا با عمل کردن به مضامین نامه کودکان خود را از انحطاط و زوال معرفتی و اخلاقی نجات دهند. ما در این پژوهش با روش کتابخانه ای - اسنادی موضوع مد نظر خود را مورد بررسی قرار داده ایم. آنچه که از مطالعه این نامه به دست می آید زوایا و تنوع موضوعات مطرح شده است. لذا ما تنها جنبه های فردی این نامه را مورد توجه قرار داده ایم. امام علی (ع) در این نامه به مسائلی چون سن شروع امر تربیت و نحوه ورود به این وادی و ارتباط برقرار کردن با کودک را متذکر می شوند. امیرالمومنین (ع) در امر تربیت فرزندشان از دو منبع مهم یعنی قرآن کریم و تاریخ گذشتگان بهره مند گشته اند و قبل انحراف و ایجاد شبهه برای فرزندشان ایشان را با واقعیت های زندگی همچون مرگ، عدم ثبات و دگرگونی دنیا و عدم رسیدن به تمام خواسته ها در دنیا، آشنا و راه مقابله با هر کدام را توضیح می دهند.