تدوین مدل بهینه ارتباطات بین فرهنگی با هدف قوام بخشی به تجربه زیسته کاربران در فضاهای عمومی چندفرهنگی معاصر (مطالعه موردی: خیابان سی تیر، تهران)

فضاهای عمومی چندفرهنگی را می­توان بستری مطلوب برای کنش جمعی دانست که امکان ارتباط، تبادل آراء و نیز حضور گروه­های مختلف فرهنگی را فراهم می­آورد. اما عوامل سیاسی در چنین بسترهایی می­تواند مانع برقراری ارتباط مطلوب خرده فرهنگ­ها با یکدیگر و شکل­گیری غنا و تنوع فرهنگی ناشی از مبادلات بین­ فرهنگی و از این راه، زمینه­ به ­حاشیه ­راندن و طرد برخی از فرهنگ­ها را سبب شود. هدف این مقاله تبیین اهمیت خلق فضاهای چندفرهنگی و تبیین مدل بهینه ارتباطات بین ­فرهنگی از طریق بررسی تجارب زیسته­ کاربران، به ­عنوان رویکردی منتخب برای ارزیابی میزان موفقیت فضاهای چندفرهنگی است. مقاله­ حاضر، پژوهشی تحلیلی و اکتشافی است. بستر مورد مطالعه این پژوهش خیابان سی تیر تهران است و به ­منظور بررسی تجربه­ زیسته­ پیروان ادیان مختلف که نماینده­ فرهنگ خودی هستند، از تکنیک مصاحبه عمیق بهره­گیری شده است. 43 نفر در این مصاحبه شرکت کردند و اعتبار یافته­ها از طریق اشباع نظری حاصل شده است. نتایج کدگذاری داده­ها در ابعاد مختلف فضای زیسته، ضمن بازشناسی عواملی که بر هر بعد تاثیر دارند، نشان داد که زرتشتیان نسبت به سایر خرده­فرهنگ­ها در برقراری روابط زیسته، پذیرش کمتری داشته و فضا را ناخوشایندتر دریافت کرده­اند. در رابطه با زمان زیسته نیز تمامی ادیان ارتباط کمی با گذشته­ خیابان دارند. نکته­ قابل توجه آنکه مسلمانان به ­عنوان فرهنگ غالب، احساس رضایت کمی از فضا داشته و همچنین حافظه تاریخی واضحی از فضا ندارند.