تکتونیک، پاسخی در جهت ارتقاکیفیت معماری دیجیتال

طبیعت به عنوان سرمنشا اکتشافاتی جدید در حوزههای مختلف از جمله معماری، پاسخی در جهت حل مشکلات، بهشمار می آید. طبیعت نه تنها در تقابل با معماری نیست، بلکه می تواند کاملا با آن، همگام شود. شناخت تکنولوژی طبیعتمی تواند راهی به سوی شکل گیری تکنولوژی های جدید باشد. یکی از مباحث این مقوله، بحث تکتونیک در معماری است. ازقرن 19 تاکنون، تکتونیک به عنوان مفهومی انتقادی که رابطه میان تولید فرم های فضایی، متریال، اتصالان، دیتیل و سازهرا در سطحی فراتر از ساختمان سازی معمول بلکه در سطح یک اثر فرهنگی - هنری تشریح کرده، مطرح بوده است و درعصر حاضر نیز تمرکز زیادی بر این کانسپت به عنوان ابزار فرم یابی (دیجیتال) یا فرم سازی وجود دارد. دانش تکتونیک رامی توان نوعی از ساخت و ساز دانست که در آن اتصالات سازهای و دیتیل در ایجاد خلاقیت در طرح اهمیت ویژه ای دارد وسبب ایجاد نوعی نظم دلنشین در فرم های معمارانه می گردد. در حوزه تکتونیک، استفاده از تکنولوژی مدرن به معنایایجاد نوعی هارمونی و هماهنگی در سازه می باشد و به نوعی پیش فرض معماری برای تهیه فرم فضای جدید، به رابطه ایتفکیک ناپذیر بین معماری، سایت، مردم، طبیعت و فرهنگ وابسته است [ 2]. تکتونیک همچنین بر استفاده مصالح سازه ایبه عنوان ابزاری جهت نمایان ساختن نقش تکنولوژی در روند تولید و ساخت معماری تاکید می کند و این ترکیب مصالح باسازه طرح سبب خلق هارمونی در فضای معمارانه و برقراری ارتباط تفکیک ناپذیر میان معماری و تکتونیک می شود [11]در این پژوهش بر لزوم استفاده از تکتونیک و نقش آن در همساز کردن معماری با طبیعت، تاکید می شود؛ همچنین بهنقش محیط های دیجیتال در شکل گیری تکتونیک و به تجزیه وتحلیل تکتونیکی برخی از آثار پرداخته شده است. تکتونیکبه عنوان بوطیقای ساخت، در افزایش کیفیت فضایی معماری دیجیتال موثر است. بررسی تجلی پارادایم های تکتونیکی درارتقاء کیفیت معماری گذشته و چگونگی استفاده از آن در افزایش کیفیت فرمی و فضایی معماری آینده از اهداف اینپژوهش است.