بررسی مدیریت اراضی کشاورزی بر اساس شاخص های کمی و مکانی سیمای سرزمین

امروزه تغییرات بدون برنامه کاربری اراضی به مشکلات حاد زیست محیطی تبدیل شده است. شهرها با هر دلیلو پس زمین های که در سیمای سرزمین رشد کرده اند، ساختار و الگوی مکانی خاصی دارند که بر فرآیندهایفیزیکی، اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی درونی و پیرامونی آنها تاثیر می گذارد. سنجه های سیمای سرزمین،ابزارهای کمی ساز وضعیت سیمای سرزمین هستند، که تنوع و گوناگونی آنها موجب کاربرد وسیع آنها شدهاست این سنجه ها قادرند در مدت زمان کوتاهی اطلاعات زیادی در مورد ساختار و تغییرات اجزای تشکیلدهنده ی سیمای سرزمین به ما بدهند. هدف از این پژوهش، مدیریت اراضی کشاورزی در محدوده شاهین شهرومیمه به کمک سنجش از دور و با استفاده از شاخص های کمی و مکانی سنجه های سیمای سرزمین است برایارزیابی سنجه های سیمای سرزمین شهرستان شاهین شهر و میمه ابتدا دو نقشه ی کاربری/ پوشش اراضی بااستفاده از داده های سنجش از دور تهیه شد که شامل تصاویر ماهوارهای سنجنده ی OLI ماهواره ی لندست 8مربوط به ماه های اردیبهشت و مرداد سال 2017 است. لازم به ذکر است که تصاویر سال 2017 به بعد اینماهواره نیازی تصحیحات ندارد بنابراین تصحیحاتی برای این تصاویر صورت نگرفته است طبقه بندی به صورتهیبرید از تصاویر ترکیب رنگی، PCA و شاخص گیاهی NDVI ساخته شده است که این تصاویر با روشحداکثر احتمال در 6 طبقه ی کشاورزی، مرتع متوسط، مرتع ضعیف، خاک بدون پوشش، مناطق مسکونی ورخنمون سنگی طبقه بندی شد. در نهایت یک نقشه ی کاربری/ پوشش اراضی با استفاده از هیبرید تمامی نقشه هابدست آمد. برای بررسی مدیریت حال حاضر اراضی کشاورزی پس از تهیه ی نقشه ی کاربری/ پوشش اراضینهایی منطقه، شاخص های کمی و کیفی سنجه های سیمای سرزمین محاسبه گردید. که این سنجه ها به صورتکمی و نقشه درآمد. میزان آنتروپی نرمال سازی شده در اراضی کشاورزی 0.28 و در مناطق مسکونی 0.37می باشد که نشان می دهد مقادیر این سنجه در مناطق مسکونی بیشتر از اراضی کشاورزی است. مقایسهسنجه های سیمای سرزمین نشان دهنده ی تخریب الگوی سیمای سرزمین در منطقه است و نتایج بدست آمده ازآن اطلاعاتی را در راستای سیاست های مرتبط با کاربری سرزمین فراهم می کند.