رابطه معماری و توسعه پایدار در حفظ منابع طبیعی و بهبود شرایط زندگی

با انقلاب صنعتی و پیشرفتهای فنی_تکنولوژیکی در عرصه معماری، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت به دست فراموشی سپرده شد. پیشرفتهای عظیم تکنولوژی استخراج نفت وسایر ذخایر زیر زمینی نیز استفاده هر چه بیشتر این منابع تجدید ناپذیر را فراهم آورد و لذا با وجود منابع سوختی انسانها به تامین گرمایش و سرمایش مورد نیاز خود از طریق انرژی های تجدید پذیر روی آوردند. معماری پایدار یکی از جریان های مهم معماری معاصر است ،جریانی که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات به وجود آمده در عصر صنعت و تکنولوژی به شمار میرود. و یکی از رویکردهای نوین معماری است که در سالهای اخیر مورد توجه عده زیادی از معماران علاقمند به این مقوله قرار گرفته است. توسعه پایدارکه در دهه ۷۰ مطرح گردید و حاصل شناخت عمیق نسبت به محیط پیرامون بوده است . نقطه اصلی توجه توسعه پایدار علاوه بر طبیعت ، به انسان نیز توجه شایانی نموده است. و از مهمترین اهداف معماری و توسعه پایدار دستیابی به استانداردهای بالای کیفیت، امنیت و آسایش و سلامت انسان است. در این مقاله سعی داریم از طریق معماری و توسعه پایدار راه حل هایی در مقابل الگوهای غلط کالبدی، اجتماعی و اقتصادی دنیای امروز بپردازیم که این امر بتواند از بروز مسایلی همچون نابودی منابع طبیعی، تخریب اکوسیستم ها، آلودگی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسان ها جلوگیری کند.