بررسی چگونگی خلق فضا در فرایند هدایت بازیگر با توجه به متد پیتربروک

تاریخ تئاتر پس از پشت سرگذاشتن قرنهای متمادی و حضور مطلق نمایشنامه نویسان به عنوان متولیان امر اجرای تئاتر، شاهدحضور کارگردانان در اواخر قرن بیستم است. حضور کارگردان در عرصه تئاتر در کنار مطرح شدن نظریات و تئوری های جدید در فلسفه و روانشناسی منتج به شکل گیری تئوری های نوینی در حوزه تئاتر و بالاخص مواجه کارگردان و بازیگر میشود، به صورتی که بخش مهمی از تالیفات کارگردانان مدرن به مبحث آموزش بازیگر اختصاص داده شده است. این مسئله به اهمیت بازیگر و نحوه هدایت او در تئاتر اشاره دارد و از این رو تحقیق و پژوهش در این حوزه را دارای اهمیت میکند. یکی از کارگردانان شاخصی که در این مبحث به پژوهش و تحقیق پرداخته است، پیتر بروک کارگردان شاخص انگلیسی است. بروک در دوره های مختلف با تشکیل گروههای تئاتری و انجام تمرینات مشخص به اجرای تئاتر میپردازد. از آنجا که پیتر بروک در عرصه تئاتر مدرن به شدت تاثیرگذار بوده است، این پژوهش درنظر دارد تا مسئله کارگردانی و خلق فضا در هدایت بازیگر را با توجه به متد بروک مورد بررسی قرار دهد.