رویکرد به چندصدایی در موسیقی دستگاهی ایران

رویکرد به چندصدایی یا پولیفونی در موسیقی دستگاهی ایران، حاصل برخورد فرهنگ ایرانی باموسیقی کلاسیک غرب در یک قرن گذشته است. نمونه های اولیه در آثار علینقی وزیری (1358-1265)شنیده میشود. او در نظر داشت تا با انطباق مبانی موسیقی دستگاهی با موسیقی کلاسیک غرب به نوعی هارمونی متناسب با این موسیقی دست یابد. بعدها دیگر موسیقیدانان ایرانی، راه های مختلفی در این زمینه می گشایند؛ به خصوص برخی قوم موسیقی شناسان، بدون تاثیر گرفتن از انواع چندصدایی در موسیقی کلاسیک غرب، نمونه هایی از چندصدایی موجود در فرهنگ گسترده ی موسیقی نواحی ایران رامعرفی میکنند و زمینه ای برای استفاده از آن در موسیقی دستگاهی فراهم میسازند. همچنین آهنگسازان ایرانی متاخر به جای نظریه پردازی محض، به ارائه ی نمونه هایی از تجربیات خود در رویکرد به چندصدایی در انواع مختلف موسیقی ایرانی میپردازند. بر این اساس در مقاله ی حاضر ضمن ارائه ی تعریفی جامع تر از چندصدایی، تجربیات مختلف در زمینه ی رویکرد به آن در موسیقی دستگاهی معرفی میشوند.