نقش میراگر های جاری شونده در طراحی ساختمان های بتنی بااستفاده از قاب های خمشی دربرابرنیروی زلزله

با پیشرفت علم و تکنولوژی در سال های اخیر، افزایش ایمنی و عملکرد ساختمان ها به هنگام وقوع زلزله اهمیت فزاینده ای یافته است. از طرفی طراحی لرزهای سازه بر اساس روشهای مرسوم و منطبق بر آیین نامه هایی همچون استاندارد 2800 ایران عدم امکان بهره برداری از سازه پس از زلزله و لزوم پرداخت هزینه های هنگفت بازسازی و در موارد بسیاری نوسازی ساختمان را در پی خواهد داشت. در این راستا ضرورت تغییر نحوه طراحی سازه ها و استفاده از سیستم های نوین سازه ای در مقایسه با دیگر روش ها خودنمایی بیشتری میکند. استفاده از روش های اتلاف انرژی زلزله یکی از راهکارهای آسیب های وارد بر سازه می باشد که در دهه های اخیر توجه بسیاری به آن شده و همراه با پیشرفت این روش ها ، استفاده از این سیستم ها نیز رایج گشته است . یکی از این روش ها به کارگیری سیستم های اتلاف انرژی غیر فعال می باشد که میراگرها در این مجموعه قرار می گیرند . بطور کلی ، برای مقابله با نیروی زلزله دو روش وجود دارد . روش اول افزایش ظرفیت لرزه ای سازه مانند استفاده از سیستم های مقاوم جانبی نظیر قاب های خمشی ، قاب های مهاربندی شده ، دیوارهای برشی و ... می باشد. روش دوم کاهش نیاز لرزه ای سازه با استفاده از سیستم های جداگر لرزه ای پایه می باشد . هنگامی که قاب خمشی بتن آرمه تحت تاثیر نیروهای جانبی ناشی از زلزله قرار می گیرد، در اتصالات آن نیروهای برشی قابل توجهی ایجاد می شود که با تغییر شکل های زیادی همراه است، لذا عملکرد صحیح اتصالات از مهم ترین عوامل موثر بر رفتار مناسب قاب خمشی هنگام وقوع زلزله می باشد. در این تحقیق هدف بر این است که با معرفی قاب خمشی و انواع میراگر و با مقاوم سازی اتصالات بتن آرمه با استفاده از میراگرها ، رفتار مقاومتی و شکل پذیری این گونه اتصالات را در برابر نیروهای جانبی وارد بر قاب خمشی بهبود بخشیم. نتایج بررسی نشان می دهد؛ اضافه نمودن این میراگرها موجب باقی ماندن اعضا در محدوده رفتار الاستیک در هنگام زلزله و پس از آن، ارتقا قابل توجه نسبت میرایی سازه تا 8 برابر، کاهش نیاز سازه و تغییر مکان هدف آن تا 2/5 برابر و در نهایت بهبود عملکرد لرزه ای سازه میگردد. روش تحقیق این مقاله از نوع پژوهشی می باشد.