مقایسه تحلیلی تطبیقی سبک های التقاطی معماری معاصر ایران با تاکید بر سبک تهرانی و نوگرای ایرانی

مواجهه ی ملل با تحولات رو به تکامل جوامع پیشرفته ی هم عصر خود به صور گوناگونی اتفاق افتاده است. معماری در دوران قاجار دارای تحولات گوناگونی بوده است. این معماری در تداوم معماری سنتی و در تقلید از معماری غرب انجام گردیده است. از نظر سبک معماری، دوره قاجار را می توان به سه بازه ی زمانی شاخص تقسیم نمود. در آغاز دوره، معماری همچنان تحت تاثیر شیوه اصفهانی بوده و پس از فرآهم آمدن شرایط سفر رجال و دولتمردان ایرانی به اروپا، معماری در این دوره غالبا، تلفیقی از سبک اصفهانی و سبک فرنگی بوده که شیوه تهرانی نامیده شده است. و نهایتا تاثیرپذیری همه جانبه از معماری متداول هم زمان در اروپا به ویژه سبک های کلاسیک، منجر به پیدایش سبک فرنگی گردید. با ورود ایران به دنیای تجدد مدرن، بویژه در عصر پهلوی، زمینه های الگو برداری از معماری سنتی و غالبا مدرن اروپایی، مهیا گردید. در این دوران تحولات بسیاری در زمینه های گوناگون منجمله معماری ایران به وجود آمد، گرایش به مدرنیزاسیون بر عرصه های مختلف فرهنگی و اجتماعی، بر سبک های معماری نیز تاثیر گذاشت. دوره ی پهلوی دوم را می توان یکی از مهم ترین دوران های پیشرفتجریان های نوگرا در ایران برشمرد . معماری در این دوره، شامل سبک های متنوعی بود. معماری مدرن ایران متاثر از دوجریان غالب آن زمان بود، جریان اول، متاثر از سبک های معماری مدرن با هویت غربی و جریان دوم، معماری با تعلق و پیوند با سنت ها، هویت ایرانی اسلامی و با استفاده از فناوری ساختمانی مدرن. در این نوشتار سعی شده زمینه های شکل گیری معماری التقاطی ایران در دوره ی قاجار و عصر پهلوی دوم مورد بررسی و مقایسه ی تطبیقی قرار گیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع مکتوب کتابخانه های علمی تخصصی معماری و مطالعه وبسایت های علمی پژوهشی از جمله سایت اینترنتی سیلیویکا، جهاد دانشگاهی و مرکز اطلاع رسانی علوم و فن آوری بوده است.