واکاوی رابطه میان خطر جرم بزهکاران و بازپروری آنان در سیاست های کیفری معاصر از نقد مبانی سیاسی کیفرشناسی نو تا شکل گیری بازپروری خطرمدار

در سیاست های کیفری معاصر، کیفرشناسی نو ناظر به تبیین آن دسته از تدابیر کیفری است که در آن ها، پیروی از مبانی سیاسی خاص موسوم به راست جدید موجب پیدایش رویکردهایی به مفهوم خطر جرم شده است که بر اساس آن ها توجه نمودن به خطر جرم بزهکاران به معنای لزوم روی گردانی از بازپروری بزهکاران تلقی شده است. این در حالی است که مطالعات علمی نشان می دهد که اگر این مبانی سیاسی در سیاست گذاری های کیفری در قبال خطر جرم بزهکاران مورد توجه قرار نگیرد، آنگاه هیچ ملازمه قطعی میان خطر جرم بزهکاران و نفی بازپروری آنان وجود نخواهد داشت. در برخی از نظام های حقوقی که کمتر تحت تاثیر این مبانی سیاسی بوده اند، می توان شاهد پایبندی دستگاه عدالت کیفری به لزوم بازپروری بزهکاران و توجه همزمان به خطر جرم آنان و در نتیجه شکل گیری نوعی بازپروری خطرمدار بود که به جای طرح دیدگاه های آرمانی در آن، به بازپروری بزهکاران در پرتو خطر جرم آنان اهتمام می شود.