راهنمای تولید، اجرا، کاربرد و ضوابط بتن کفی (بتن‌های هوادار اتوکلاوه نشده)

بتن هوادار اتوکلاو نشده (بتن‌ کفی)‌ یکی‌ از انواع‌ بتن‌ سبک‌ است که‌ از ادغام‌ حباب‌های‌ هوای‌ تثبیت‌ شده‌ در خمیرسیمان‌ یا ملات‌ تشکیل می‌شود. با توجه‌ به‌ کم‌ بودن‌ نسبی‌ سرمایه‌گذاری‌ اولیه‌ و قابلیت‌ انتقال‌ تجهیزات‌ تولید آن‌ به‌ مناطق‌ دور افتاده،‌ بحث‌ امکان‌ استفاده‌ از آن‌ در صنعت‌ ساختمان‌کشور مطرح‌ است. عدم آشنایی با خواص و یا عدم رعایت کامل اصول فنی و علمی مربوط به تولید این محصول و همچنین عدم آگاهی از زمینه‌های مناسب کاربرد آن، می‌تواند باعث اتلاف سرمایه‌های ملی و کاربرد نابجای این محصول گردد. در این راهنما اطلاعات فنی مربوط به این نوع بتن ارائه و زمینه‌های مناسب برای استفاده از آن در صنعت ساختمان معرفی شده است. بتن‌های هوادار اتوکلاو نشده با جرم حجمی‌های از حدود kg/m3 400 تا بیش از kg/m3 1700 قابل تولید می‌باشند . از خصوصیات بارز این نوع بتن‌ها جمع‌شدگی ناشی از خشک شدن زیاد آنها است که در جرم‌های حجمی کمتر این کاستی شدیدتر است. مقاومت فشاری این نوع بتن ها با افزایش جرم حجمی افزایش می‌یابد و محدوده کمتر از MPa 1 تا بیش از MPa 20 را شامل می‌گردد. برای بتن‌های هوادار نیز همانند بقیه انواع بتن سبک با کاهش جرم حجمی، عایق‌بندی حرارتی بهتری حاصل می‌گردد. در تولید این نوع بتن‌ها لازم است توجه کافی به پایداری کف (حباب‌های) ایجاد یا ادغام شده در خمیر سیمان یا ملات گردد تا از مشکلاتی نظیر کاهش حجم و افت سطح بتن پرهیز گردد. زمینه‌های مناسب برای کاربرد بتن‌های هوادار اتوکلاو نشده، بتن پرکننده حفاری‌ها و فضاهای خالی، بتن‌ریزی پشت کوله پل‌ها، پرکننده کف طبقات وبتن شیب‌بندی و عایق حرارت بام ساختمان‌ها می‌باشند. استفاده از بلوک‌های ساختمانی سبک بتن کفی در کشورهای توسعه یافته رایج نمی‌باشد و در این کشورها استانداردی نیز در این خصوص تدوین نشده است. دلیل اصلی این امر جمع‌شدگی زیاد بتن‌های هوادار می‌باشد. جذابیت‌های اقتصادی باعث شده است که در کشور ما عمده زمینه تولید بتن هوادار معطوف به تولید بلوک‌های ساختمانی گردد. ساختار و ماهیت بتن های هوادار اتوکلاو نشده، ارضاء الزامات جمع‌شدگی را، حداقل در جرم‌های حجمی‌ قابل رقابت با بتن‌های هوادار اتوکلاو شده، ناممکن یا بسیار دشوار می‌سازد.