تهیه رگه دابل هاپلویید از توده های متحمل به خشکی چغندرقند با استفاده از کشت بافت

در برنامه های اصلاحی، کشت درون شیشه ای (In vitro) تخمک های تلقیح نشده برای تولید گیاهان دابل هاپلویید به عنوان منبع تولید لاین های هموزیگوس برای صفات مهمی همچون بیماریها و تنشهای محیطی، موثرترین و مطمین ترین روش به شمار می رود. در این تحقیق از 7 توده گرده افشان دیپلویید (110، 111، P.7، P.8، 7221، N1 و N4)که دارای تحمل به تنش خشکی بودند استفاده شد. جنین های هاپلویید از این توده هاابتدا در محیط پایه N6 با ترکیب هورمونی BA و NAA و در شرایط تاریکی زیرکشت شدند وگیاهچه های هاپلویید پس از تکثیر، جهت انجام مراحل تولید گیاهچه های دابل هاپلویید، با ماده کلشی سین تیمار شدند سپس گیاهچه هایدابل هاپلویید جهت ریشه زایی، به محیط پایه MSمنتقل و با هورمونهای IBA و NAAبه تنهایی و در ترکیب با هم،تحت تیمار قرار گرفته و ریشه دار شدند.پس از مرحله سازگاریگیاهچه های ریشه-دار شده، نمونه گیری جهت شمارش کروموزومی و تعیین سطح پلوییدی انجام شد و گیاهچه های با سطح کروموزومی نامتعادل حذف شدند. سپس گیاهچه های دابل هاپلویید پس از طی دوره سرمادهی جهت بذر گیری به مزرعه منتقل شدند و در تابستان 1395 بذر مربوط به هر کیج جمع آوری شد. به طور متوسط ژنوتیپ N1 با میانگین 87.5 و ژنوتیپ 110 با میانگین 30 تخمک به ترتیب بیشترین و کمترین پاسخگویی به کشت تخمک را نشان دادند.بعلاوه، بیشترین درصد باززایی تخمک مربوط به ژنوتیپ N1 با میانگین 3.7 و کمترین درصد مربوط به ژنوتیپ 110 با میانگین 1 تخمک بود. در فاز ریشه زایی، بیشترین درصد ریشه زایی مربوط به ژنوتیپ های N1 وN4 به ترتیب با میانگین 3.85 و 3.24 و کمترین درصد ریشه زایی مربوط به ژنوتیپهای P.7، P.8 و 110 با میانگین 0.1 بود که این ژنوتیپها به دلیل رشد ضعیف و عدم استقرار کافی از فرایند تولید حذف شدند. واژه های کلیدی: هاپلویید، دابل هاپلویید، خشکی، چغندرقند، کشت بافت