شناسایی و آمایش زیستگاه ها و ایستگاه و مراکز ذخایر ژنتیکی استان های شمال کشور و طبقه بندی استاندارد آنها (بوم سازگان های آب شیرین، ساحلی و دریایی ایران(

ناحیه ساحلی محل پیوند آب و خشکی و فصل مشترک عملکرد دو اکوسیستم با خصوصیات مجزا از یکدیگر است. محیط زیست ساحلی یک سیستم تکامل یافته طبیعی و در برگیرنده پیچیده ترین و در عین حال غنی-ترین اکوسیستم های مولد برروی کره زمین می باشد. که این ناحیه، منطقه ای انتقالی و به شدت آسیب پذیر است و از آنجا که پذیرنده آلاینده های خشکی و دریا می باشد، از تجمع آلاینده ها در معرض تهدید دایمی قرار دارد. آلودگی دریاها و تاثیر فعالیت های خشکی که ماحاصل پیامد توسعه اقتصادی- اجتماعی در خط ساحلی و حوضه های آبریز آن می باشد، از مهمترین مسایل در اغلب مناطق دنیاست که به طور مستقیم زیستگاه های ساحلی را تحت تاثیر قرار می دهد.از آنجا که پارامترهای انتخاب مناطق حساس دریایی با ضوابط ارایه شده از سوی IUCN برای ذخیره گاه ها یا مناطق حفاظت شده مطابقت دارد، لذا وجود منابع حساس می تواند به عنوان مهمترین پارامتر ایجاد یک منطقه حفاظت شده یا حساس نیز تلقی گردد. در مجموع، مناطق حساس دریایی که می توانند در سواحل آبهای داخلی، آبهای سرزمینی، منطقه انحصاری و اقتصادی و آ ب های آزاد شناسایی و انتخاب گردند، نواحی هستند که واجد منابع حساس ساحلی و دریایی و یا وابسته به دریا بوده و این حساسیت به واسطه تنوع زیستی، غنای جمعیت جانداران، وجودگونه های در معرض خطر، گونه های در حال انقراض، گونه های آسیب پذیر، گونه های کمیاب، واقع شدن اجتماعات حیاتی در آستانه تحمل اکولوژیک، حساسیت به آلاینده ها، کندی ترمیم زیست محیطی آسیب های وارده و مشکلات ناشی از پاکسازی آلاینده های محیطی ایجاد می گردد.بر اساس تحقیقات انجام شده در ایران در مورد شناسایی مناطق و منابع حساس ، این مناطق و منابع به دو گروه متمایز به صورت ذیر تفکیک می گردد:1- گروه منابع حساس زیستی: شامل جنگل های مانگرو، آبسنگ های مرجانی، لاک پشتان دریایی، پرندگان آبزی، گیاهان دریایی و پستانداران دریایی.2- گروه منابع حساس فیزیکی: شامل ساختمان فیزیکی سواحل در زیر بخش های سواحل گلی، ماسه ای، سنگی و اشکال هیدرولوژیک کرانه در گروه های آبشناختی، مصب، خور و خلیج کوچک.کلمات کلیدی: زیستگاه های آبزیان، مناطق حساس ساحلی ، دریای خزر