استفاده از فناوری شورورزی برای تثبیت کانون های تولید گرد و غبار

یکی از راهکارهای تولید با منابع آب شور زهکشی شده، استفاده از کشاورزی شورزیست (شورورزی) است. کشاورزی شورزیست به معنی بهره برداری از منابع آب و خاک شور برای تولید محصولات زراعی و باغی اعم ازشورزیست و غیر شور زیست است. اهلی سازی گیاهان متحمل به شوری (هالوفیت ها) که در حال حاضر در رویشگاه های طبیعی شور و خشک می رویند، آنها را به عنوان گیاهان زراعی جدیدی معرفی خواهد کردکه تحت تنش های محیطی ایجاد شده توسط شوری و خشکی محصول رضایت بخش تری تولید کنند. این گیاهان ممکن است جایگزین منطقی برای گیاهان زراعی معمول در بسیاری از کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران که دارای سطح وسیعی از اراضی خشک و نیمه خشک در معرض تهدید شور شدن است، به شمار آیند. در ایران نواحی وسیعی وجود دارند که دارای اراضی مستعد برای تولید شورزیست ها به عنوان غذای دام هستند. حتی این امکان وجود دارد که هزاران کیلومتر از بیابان های ساحلی در کشورهای در حال توسعه با استفاده از آب دریا برای آبیاری گیاهان متحمل به شوری به عنوان اراضی جدید کشاورزی مورد استفاده قرار گیرند. از این رو کشاورزی شورزیست یک ضرورت اجتناب ناپذیر، بویژه در نواحی خشک و نیمه خشک به شمار می آید. در حقیقت مانعی که تاکنون درسر راه استفاده بهتر از این گیاهان وجود داشته است، فقدان یک بینش صحیح درباره موارد کاربرد این گیاهان، است.استفاده از زه آب یک استراتژی برای تامین آب مورد نیاز بخش کشاورزی است. استفاده از زهاب از دو جنبه دارای اهمیت است. اولا موجب کاهش ورود زهاب به منابع آب سطحی و خطرات زیست محیطی می شودو در ثانی از این منابع آب بهره برداری اقتصادی می شود. در طولانی مدت کیفیت زهاب مصرفی تاثیرزیادی بر خاک و منابع آب زیر زمینی خواهد داشت. بویژه بر نفوذ پذیری خاک و میزان تجمع عناصر موجود در خاک تاثیر می گذارد. اگرچه در حال حاضر از حجم زه آب تولیدشده در بخش کشاورزی و هدررفت این منابع آمار دقیقی در دست نیست، اما افزایش تدریجی شوری آب آبیاری و خاک زراعی و نیاز به آب شویی در بسیاری از مناطق کشور، کاهش حجم نزولات جوی و تبدیل اراضی دیم به آبی در برخی مناطق و توسعه کشت در برخی از مناطق پرآب و مستعد بویژه در غرب از جمله شواهدی است که دال بر روند افزایشی حجم زه آب کشاورزی در آینده نزدیک است. این مسایل، ضرورت چاره اندیشی و برنامه ریزی برای استفاده بهینه از زه آب های برگشتی مزارع و همچنین منابع آب پایین دستی در حوزه های آبریز کشور را به منظور جبران کسری منابع آب، افزایش بهره وری و ضریب امنیت غذایی کشور را دوچندان می کند