بررسی اثر متقابل ژنوتیپ در محیط در تحمل به شوری ژنوتیپ های مختلف گندم (انتخابی از PWSN-SALT)

به منظور ارزیابی اثر متقابل ژنوتیپ در محیط و تعیین پایداری عملکرد دانه، 100 ژنوتیپ کرانه ای گندم از نظر تحمل به شوری، در قالب طرح آلفا لاتیس 10*10 با دو تکرار در 4 محیط در استان های یزد و کرمان مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تجزیه مرکب نشان داد که در صفات ارتفاع بوته، تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه اثر محیط، ژنوتیپ و ژنوتیپ در محیط معنی دار بود، برای عملکرد دانه اثر محیط و ژنوتیپ در محیط معنی دار و اثر ژنوتیپ غیرمعنی دار شد. بر اساس میانگین عملکرد دانه، ژنوتیپ 56 با 1/91 و ژنوتیپ 66 با 6/5 تن در هکتار کمترین و بیش ترین عملکرد دانه، ژنوتیپ 53 در محیط نرمال کرمان واجد بیشترین عملکرد و ژنوتیپ های 26 ، 69 و 57 در محیط شور کرمان دارای کمترین عملکرد بودند. بر اساس نتایج تجزیه رگرسیونی ژنوتیپ 95 واجد سازگاری عمومی و ژنوتیپ های 97 و 86 واجد سازگاری خصوصی با محیط های مساعد بودند. در مجموع ژنوتیپ های 50 ، 44 ، 95 ، 83 و 55 نسبت به ارقام متحمل ارگ، بم و کویر عملکرد بهتری داشتند که می توان به منظور گزینش یا ورود به برنامه های اصلاحی بعدی و یا توصیه به زارعین معرفی شوند.کلمات کلیدی: گندم، شوری، تجزیه مرکب، پایداری.