ایجاد شبکه های حسگر خودسازمانده قابل اعتماد و کارا از نظر انرژی از طریق پیشنهاد یک معماری خودسازمانده سلولی

شبکه های حسگر مجموعه ای از تعداد زیادی گره های حسگر می باشد که در محیط پراکنده شده اند و دارای محدودیتهایی در منابع از جمله قدرت پردازش ظرفیت حافظه، منبع تغذیه و ... می باشد برمبنای طرح کنترلی، شبکه های حسگر می توانند خودسازمانده و یا غیرخود سازمانده باشد روش خودسازمان ده برای سیستمهای مقیاس پذیر بزرگ جهت انجام دادن وظایف مانیتورینگ پیچیده و جمع اوری اطلاعات و منتشر کردن و پخش اطلاعات مناسب تر می باشد اما خودسازماندهی باید به طور کارا و قابل اعتماد در طولعمر شبکه انجام شود و یک وظیفه پرچالش است زیرا منابع انرژی و پهنای باند این شبکه ها محدود هستند لذا ارائه راه حلها و پروتکلهای خودسازمان ده ضروری می باشند و دراین مقاله یک معماری سلولی برای آن ارائه می نماییم تا طول عمر شبکه را بوسیله بهره برداری کارا از انرژی گره ها و وظایف مدیریتی توزیع شده افزایش دهد و از مقیاس پذیری در شبکه های متراکم پشتیبانی کند این معماری شبکه را به یک توری مجاری از سلولها تقسیم می کند و با انتخاب مدیر سلول و گره دروازه برای هر سلول مدیریت را با حداقل انرژی مصرفی و با فرض همگن بودن گره های شبکه از نظر منابع انجام می دهد.