بررسی امکان تثبیت بیولوژیکی اراضی حساس به فرسایش در استان خوزستان

به منظور ارزیابی و مقایسه تاثیر دو روش مختلف ذخیره نزولات آسمانی بر استقرار و تولید پوشش گیاهی و همچنین بررسی رواناب حاصله از آنها، بر روی هر یک از سازندهای زمین شناسی آغاجاری و گچساران در حوزه آبخیز دره خرسان مسجدسلیمان 3 بلوک به ابعاد 16×10 متر احداث و در داخل هر یک از 6 بلوک احداث شده، 4کرت به ابعاد 10×4 متر تعبیه شد. تیمارهای هر بلوک شامل چاله های فلسی شکل به اضافه عملیات بیولوژیک، شیارهای مرتعی (کنتورفارو) به اضافه عملیات بیولوژیک، انجام عملیات بیولوژیک بدون روشهای ذخیره نزولات و تیمار چهارم مربوط به کرت شاهد ( بدون روشهای ذخیره نزولات و بدون عملیات بیولوژیک ) بودند. بر اساس حداکثر بارندگی 24 ساعته منطقه، ابعاد و فواصل شیارها و چاله ها طراحی گردید و انتهای پایینی کرت ها به مخازن جمع آوری رواناب متصل شد. جهت انجام عملیات بیولوژیک از گونه های سازگار با منطقه بصورت بذرکاری و بذرپاشی استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان می دهند که بطور کلی هر دو روش ذخیره نزولات نقش مهمی در کاهش رواناب و استقرار پوشش گیاهی نسبت به تیمارهای بیولوژیک و شاهد داشته اند. شیارهای مرتعی در نگهداشت آب و جلوگیری از سرعت یافتن جریان راندمان بالاتری نشان داده اند در حالیکه چاله های فلسی باعث توزیع مناسبتر پوشش گیاهی در سطح کرت شده اند. همچنین دو سازند مورد مطالعه نتایج مشابهی را نشان می دهند اما به طور کلی سازند آغاجاری رواناب بیشتر و درصد پوشش گیاهی کمتری را نسبت به سازند گچساران از خود نشان می دهد. واژه های کلیدی: پوشش گیاهی، رواناب، سازند زمین شناسی، نزولات آسمانی، مسجد سلیمان