بررسی شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در شهرستان فسا طی سال های 89 تا 91

چکیده عوامل بیماری زا مهم ترین تهدید جمعیت دامی و بهداشت عمومی کشورها بوده، تامین بهداشت دام، پیشگیری و کنترل بیماری ها مهم ترین عامل حفظ سرمایه دامی، تضمین سرمایه گذاری در این بخش و زمینه ساز تولید مطمین و پایدار می باشد. بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک یک بیماری واگیر دار حاد یا تحت حاد با عامل ویروسی در بز و گوسفند بوده که عامل آن باسیل یرسینیا پستیس است و با تب، التهاب دهانی- تخریشی، التهاب ملتحمه ای، التهاب ریوی(پنومونی) و مرگ مشخص می گردد. این بیماری به لحاظ ریخت آسیب شناختی و بالینی شباهت نزدیکی با بیماری طاعون گاوی دارد. در میان دام ها، بزها بیشتر از گوسفندان تحت تاثیر بیماری قرار می گیرند. بیماری در زمانی که برای اولین بار بر جمعت بومی یک منطقه تحمیل شد به شدت مسری است. نسبت مبتلایان در یک گله حساس تا 90 درصد و میزان تلفات به 50 تا 80 درصد می رسد. در مناطقی که بیماری بومی شده (مشابه طاعون گاوی) میزان شیوع بیماری همواره اندک است و معمولا" در این مناطق حیوانات مابین 3 ماه تا 2 سال سن به شدت درگیر می شوند. در همه گیری گله های گوسفندی و بزی میزان تلفات تقریبا" تا 100 درصد هم می رسد و زیان های اقتصادی که این بیماری می تواند به شهرستان و به تبع آن به کشور وارد کند بسیار بالا خواهد بود. به منظور پیشگیری و کنترل بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در دام ها می توان استراتژی و برنامه کنترل بیماری با در نظر گرفتن محدودیت های تولید و تامین واکسن مورد نیاز به کار برد. واژه های کلیدی: پیشگیری، طاعون، نشخوارکنندگان کوچک، ویروس.