ترامپ، اتحادیه اروپا و سیاست ایران؛ مسیرهای چندگانه پیش رو

«کورنلیوس ادبار» نویسنده مقاله ترجمه شده مذکور معتقد است بر اساس مواضع احتمالی دونالد ترامپ در قبال ایران و این فرض که ترامپ هم می تواند عمیقا ایدیولوژیک و هم به شدت عملگرا باشد، چهار سناریوی سیاستی می توان متصور شد. یک رگه انزاواطلبانه خصمانه نسبت به مهاجران و اسلام رادیکال، مشخصه ایدیولوژیک ترامپ است، در عین حال خصوصیت علمگرایانه، تاجری را نشان می دهد که رییس جمهور شده و اساسا می خواهد که ایالات متحده از تمامی روابطش منتفع شود. ما با دو ترامپ مواجه ایم: الف) ترامپی که عملا برای نظم جهانی به رهبری ایالات متحده اهمیتی قایل نیست؛ ب) ترامپی که دوست دارد از این نظم به عنوان یک دارایی قابل معامله برای کسب منافع (کوتاه مدت) کشورش استفاده کند. بسته به اینکه کدام ترامپ در رابطه با ایران دست بالا را داشته باشد و مشاور اصلی او در این موضوع چه کسی باشد، این چهار سناریو محتمل هستند: او توافق را پاره می کند. او تلاش می کند که دوباره بر سر توافق مذاکره کند. او سختگیرانه توافق را اجرا می کند. او توافق را به این شرط می پذیرد که شرکت های ایالات متحده سهمی در بازار ایران به دست آورند. نامزدهای ترامپ برای کابینه از همان اول تهدید ملموسی را متوجه برجام ساختند و دلیل آن هم تنها این نبود که این انتخاب ها برای کابینه در پاره کردن توافق هم نظر هستند، بلکه دیدگاه های متعارض آن ها درباره ایران، تدوین یک سیاست منسجم را دشوارتر می کند. البته مشخص نیست ترامپ که ظاهرا تصمیم مشخصی درباره توافق ایران نگرفته، به حرف چه کسی گوش خواهد کرد: ژنرال مایکل فلین[1]، مشاور امنیت ملی اش که پیشینه ای از دهه ها مواضع ضد ایران دارد؛ ژانرال جیمز ماتیس[2]، وزیر دفاع خود که از همان آغاز مخالف برجام بوده اما نسبت به پاره کردن آن هشدار می دهد؛ مایک پمپه[3] نماینده کنگره که اندکی پیش از آنکه برای سمت ریاست آژانس مرکزی اطلاعات (سیا) در نظر گرفته شود، در توییتر خود نوشت که «مشتاق جمع کردن بساط این توافق فاجعه آمیز است»؛ یا رکس تیلرسون[4]، گزینه وزارت امور خارجه و مدیر ارشد اجرایی شرکت اکسان موبیل که علنا اظهار داشته «کلا از تحریم ها حمایت نمی کند» و می تواند برجام را از چشم اندازی عملگرایانه تر، اگر نگوییم با نگاه تجاری، مدیریت کند؟