آیا راهبرد چین در کووید-19 می تواند در سایر نقاط جهان هم جواب بدهد؟

انجمن پیشبرد آمریکا در مقاله ای با عنوان «آیا راهبرد کووید-19 چین می تواند در سایر نقاط جهان هم جواب بدهد؟» نتیجه گیری کرده است که کاهش سریع در تعداد موارد مبتلایان به کروناویروس در چین، واقعی است، اما این کار با هزینه زیادی انجام شده است. بیمارستان های چین که چند هفته گذشته مملو از بیماران کووید-19 بود، اکنون دارای تخت های خالی است. دیگر بیمار کافی واجد شرایط برای آزمایش داروهای تجربی وجود ندارد. و تعداد موارد جدید گزارش شده هر روز در چین به شدت در حال کاهش است. در گزارشی منتشره در 28 فوریه توسط تیمی متشکل از 12 دانشمند چینی و 13 دانشمند خارجی جهت مطالعه وضعیت همه گیری کووید-19 و اثربخشی واکنش چین، برخی مشاهدات شگفت انگیز وجود دارد. حتی برخی از اعضای این تیم که به طور مشترک توسط سازمان بهداشت جهانی و دولت چین سازماندهی شده، گفته اند که هیجان زده شده اند. تیم اکمانز واگیرشناس موسسه رابرت کوخ برلین می گوید که «من فکر می کردم که امکان ندارد چنین ارقامی واقعی باشد». اما این گزارش، شفاف و بدون ابهام است. گزارش عنوان می دارد که «رویکرد جسورانه چین برای مهار گسترش سریع این عامل بیماری زای تنفسی جدید، تشدید سریع و همه گیری مهلک را تغییر داده است». بروس آیلوارد مسیول این تیم و نماینده واگیرشناس سازمان بهداشت جهانی در کنفرانس خبری در پکن و هفته گذشته در ژنو گفت که این تلاش، یک موفقیت بزرگ بوده است. وی عنوان داشت که «این رویکرد که در چین اتخاذ شده، از صدها هزار مورد ابتلا به کووید-19 در کشور جلوگیری نموده است». آیلوارد و سایر اعضای تیم می گویند که سایر کشورهای جهان هم باید از چین درس بگیرند. اما منتقدان عنوان می دارند که این گزارش، هزینه های حقوق بشری ناشی از اقدامات شدید دولت دیکتاتور چین را در نظر نگرفته است: کنترل شدید آمد و شد و مراقبت الکترونیک از میلیون ها نفر. لارنس گوستین یک محقق حقوق سلامت جهانی در دانشگاه جورج تاون می گوید که «به نظر من دلایل متعددی وجود دارد که کشورها در استفاده از این نوع اقدامات شدید تردید نمایند». بسیاری نیز این نگرانی را دارند که پس از برداشتن برخی از این کنترل های محدودکننده و شروع مجدد اقتصاد در چین که ضربه بزرگی نیز در این مدت خورده، بیماری مجددا فعالیت خود را آغاز کند. این گزارش در زمان حساسی منتشر شده که بسیاری از واگیرشناسان آن را زمان تکوین یک بیماری فراگیر می دانند. تعداد کشورهای متاثر به سرعت در حال افزایش است -بر اساس اعلام سازمان بهداشت جهانی، در زمان انتشار این متن، تعداد کشورهای متاثر 72 کشور بوده است. در بسیاری از این کشورها، ویروس به طور نگران کننده ای سریع به یک جایگاه دست پیدا کرده و شروع به گسترش در جوامع نموده است. اما تعداد موارد در چین کاهش یافته است. در 10 فوریه، اولین روز از ماموریت، 2478 مورد جدید در کشور گزارش شده بود. دو هفته بعد، زمانی که کارشناسان ساک های خود را بسته بودند، تعداد موارد جدید روزانه به 409 مورد کاهش پیدا کرده بود (در 3 مارس، با کاهش بیشتر به 129 مورد جدید رسیده بود در حالی که این رقم در سایر نقاط جهان 1848 مورد بود). بر اساس این گزارش، ظاهرا همه گیری چین در اواخر ژانویه به اوج خود رسیده است. اعضای این تیم به پکن، شنژن، گوانگژو، چنگدو، و متاثرترین شهر یعنی ووهان سفر نمودند. آن ها از بیمارستان ها، آزمایشگاه ها، شرکت ها، بازارهای حیوانات زنده، ایستگاه های قطار، و دفاتر دولتی محلی بازدید کردند. آیلوارد می گوید که «به هر کجا که بروید، با هر کس که صحبت کنید، یک حس مسیولیت و اقدام جمعی وجود دارد -و یک وضعیت جنگی برای درست کردن همه چیز حاکم است». به عنوان بخشی از این تلاش، دانشمندان چینی مجموعه عظیمی از داده ها را جمع آوری کرده اند که بهترین تصویر از بیماری را ارایه می کند. گزارش این ماموریت حاکی از آن است که تقریبا 80 درصد بیماران تایید شده آزمایشگاهی، به بیماری خفیف تا متوسط با تب و سرفه خشک مبتلا شده بودند؛ 13.8 درصد بیماری با علایم شدید داشتند؛ و 6.1 درصد هم در وضعیت بحرانی مانند نارسایی تنفسی، شوک عفونی، و یا نارسایی چندین ارگان بودند. بیشترین نرخ تلفات برای افراد بالای 80 سال (21.9 درصد)، و افراد دارای بیماری قلبی، دیابت یا فشار خون بالا بود، اما در مجموع 3.8 درصد بوده است. کودکان 2.4 درصد موارد را تشکیل می دادند و تقریبا هیچ یک از آنها مبتلا به بیماری شدید نشدند. مدت زمان بهبود بیماری های خفیف و متوسط به طور میانگین 2 هفته بود. این گزارش نشان می دهد که چگونه چین به چیزی دست یافت که بسیاری از کارشناسان سلامت عمومی آن را ناممکن می دانستند: مهار گسترش یک ویروس تنفسی بسیار سریع الانتقال. این گزارش عنوان می دارد که «در مواجهه با یک ویروس ناشناخته از پیش، چین شاید بلندپروازانه ترین، چابک ترین و فعال ترین تلاش برای مهار بیماری در تاریخ را از خود نشان داده باشد». چشمگیرترین – و بحث برانگیزترین – اقدام، قرنطینه ووهان و شهرهای مجاور آن در استان هوبی بود که حداقل 50 میلیون نفر را از 23 ژانویه در قرنطینه اجباری قرار داده بود. گزارش به این نتیجه می رسد که «این اقدام باعث جلوگیری از خروج افراد مبتلا، به سایر نقاط کشور گردید». اکثر نقاط چین با چنین اقدامات شدیدی مواجه نبودند: الزام نبود، اما از مردم خواسته شده بود که در صورت احساس بیماری، خود را قرنطینه کنند، و شوراهای محلی نیز بر جابجایی های آنها نظارت می کردند. مسیولین چینی همچنین دو بیمارستان مخصوص را طی حدود یک هفته در ووهان ساخته، کارکنان بخش سلامت از تمام چین را به هوبی فرستاده و تلاش بی سابقه ای را برای ردیابی تماس های موارد تایید شده آغاز نمودند. فقط در ووهان، بیش از 1800 تیم، هزاران تماس را ردیابی نمودند. «جداسازی اجتماعی» شدید هم در کل کشور از جمله لغو رویدادهای ورزشی و تعطیل نمودن سالن های نمایش، مدارس و کسب و کارها اعمال شد. هر کس که به بیرون از منزل می رفت می بایست ا