رهیافتی به جهت کاهش مصرف انرژی در ساختمان های مسکونی براساس رویکردمعماری احیا کننده

باتوجه به آگاهی روزافزون بشراز بحران های زیست محیطی، کاهش ذخایر سوخ های فسیلی و انتشار گازهای دی اکسید ناشی از ساخت و سازهای بی رویه، معماران را به ساخت و ساز برپایه اصول پایداری و کاهش مصرف انرژی سوق داده است. در حال حاضر بسیاری از کشورها از راهکارهای موجود در معماری پایدار به جهت کاهش مصرف انرژی درساختمان ها بهره می بردند. با این حال معماری پایدار به تنهایی در کاهش مصرف انرژی کافی نمی باشد و بایستی ارتباط انسان با طبیعت بیشتر گردد. با توجه به اینکه فاصله میان انسان و طبیعت روز به روز در حال افزایش می باشد، می بایست از راهکارهای بهره گرفت که نه تنها با طبیعت ارتباط بیشتری برقرار کند. بایستی از رویکردی بهره بردکه نه تنها به حفظ محیط زیست و آسیب نرسیدن به آن کمک نماید بلکه به تولیدکنندگی آن نیز کمک کند. این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی به ارائه رهیافتی به جهت کاهش مصرف انرژی در ساختمان های مسکونی از طریق به کارگیری رویکرد معماری احیاکننده می پردازد. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که می توان از طریق درگیر کردن تمام ذینفعان و فرایندهای اصلی مکان ـ انسان، طبیعت و هرآنچه که آنها را به هم وصل کرده است،روند طراحی منجر به یک رابطه مداوم و سالم میان محیط مصنوع،انسان ونهایتا طبیعت شد. چرا که پیوستگی و ارتباط با طبیعت خود باعث تحقق هرچه بیشتر راه کارهای موجوددر معماری پایدار و احیاکننده از جمله کاهش مصرف انرژی در ساختمان ها می گردد.