بررسی و تبیین اصول معماری پایدار بر مبنای اقلیم گرم و خشک ایران

رشد بی رویه جمعیت و به دنبال آن افزایش سکونتگاه های شهری در سال های اخیر، تغییرات زیست محیطی منفیو غیر قابل جبرانی را به همراه داشته است. از سوی دیگر قطع ارتباط یا کمرنگی ارتباط میان معماری بومی و معماری روزدنیا سبب ایجاد چالشی شگرف در معماری معاصر گشته است. معماری پایدار حاصل شناخت عمیق نسبت به محیطپیرامون بوده است. بنابراین آگاهی ازشرایط اقلیمی هرمنطقه و تمهیدات شناخته شده برای آن ضروری است و به خوبیمی تواند با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و به عنوان موثرترین عامل جهت تحقق اهداف اصلیپایداری مورد توجه قرار گیرد.امروزه اصطلاح معماری پایدار برای گستره ی وسیعی از رویکردهای حساس به محیط به کارمی رود. این رویکرد در معماری سنتی ایران به سمت پایداری بوم شناختی و اجتماعی گرایش یافته و در رویکرد بینالمللی هدف، ایجاد آشتی و تعامل میان فناوری و اکولوژی و استفاده از ویژگی های مفید هردو است. همچنین توجه بهقابلیت های معماری پایدار در همسویی با اقلیم و همچنین مفاهیم آن و بهره گیری از تکنولوژی می تواند به رفع مشکلاتفرسایشی زیست محیطی کمک شایانی داشته باشد. به طور کلی مشخصات اقلیمی مناطق مختلف نقش بسزایی درشکلگیری شهرها و ترکیب معماری مناطق داشته و بیانگر فرهنگ مردم آن شهر است. هدف از این مقاله که با استفاده از روشتوصیفی- تحلیلی انجام پذیرفته است، بیان مفاهیم پایداری و معماری پایدار، با توجه به اقلیم جهت همسو شدن معماریبا طبیعت در راستای معماری پایدار بوده است و همچنین با مروری بر مفاهیم کلی معماری پایدار به تحلیل مبانی نظریمعماری کهن ایران در اقلیم گرم و خشک پرداخته شده است.