بررسی ارزش های معماری بومی در جهت توسعه معماری پایدار

بهترین طراحی معماری، طرحی است که بتواند نیازهای اجتماعی، اقتصادی، تكنولوژیكی، زیبایی شناختی و زیستمحیطی را توامان فراهم آورد. بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و بهتبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی (سرپرستی) انسان بر منابع بوم شناختی، کنشی آگاهانه و هوشمندانه را در تنظیمرابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی میطلبد. همواره معماری با دو مقوله ی تكنیک ساخت و ایدئولوژی شكل دهی بهصورت مكان درگیر بوده است که در این میان پایداری جز الگوهای بنیادین طراحی می باشد. پایداری به معنی ایجادفرآیندی قابل تكرار میباشد که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود با این نگرش درک اصول وارزش های تكرارپذیر معماری بومی بسیار با ارزش میباشد. حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب، توسعه و رشدمی یابد. عوامل محیطی را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امكان تكامل کالبدی و کیفی نمی تواندوجود داشته باشد. زندگی انسان تنیده شده است به محیطی که برآورده کننده نیازهایش میباشد. مقوله معماری بومی دراصل رسیدن به معماری پایدار است. معماری بومی در ایران نه تنها پاسخگوی نیاز های انسان بود بلكه فراتر از آن در جهترشد و تعالی آن نیز عمل می نموده است. در این مقاله ابتدا به بررسی معماری بومی و سپس معماری پایدار و در نهایتارزش های معماری بومی در زمینه دستیابی به معماری پایدار مورد بررسی قرار گرفته است.روش این پژوهش مبتنی بر اسنادو مطالعات کتابخانه ای می باشد و رویكردی توصیفی دارد.هدف از این مقاله درک اصول و شناسایی ارزشها و خصوصیاتمعماری بومی در جهت توسعه معماری پایداری می باشد.