به کارگیری رویکرد قابلیت محور در طراحی دست ساخته ها

اساس هر فعالیت طراحی بر سه نهاد طراح دست ساخته، دست ساخته طراحی شده و کاربر دست ساخته استوار است. در اینجا روابط به طوری است که طراحان دست ساخته را طراحی می کنند و کاربران از دست ساخته استفاده می کنند. این دو رابطه با هم درگیر و به هم وابسته اند. برای ساختن یک تئوری رابطه ای در طراحی، به مفهومی نیاز است که بتواند تعامل بین طراحان، دست ساخته ها و کاربران را برقرار سازد. به عبارتی برای طراحی نیاز به یک مفهوم رابطه ای داریم. در این رابطه، مفهوم قابلیت گیبسون که در زمینه روانشناسی ادراکی جا دارد، میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. از نظریه قابلیت ها می توان برای حمایت از طیف گسترده ای از فعالیت های طراحی استفاده کرد. زیرا قابلیت می تواند دو جنبه متفاوت از عملکرد و مفاهیم انسانی را با هم پیوند دهد. اساسا یک فرایند طراحی با به رسمیت شناختن یک مشکل آغاز می شود و سپس با ایجاد راه حل ادامه می یابد. ایده اصلی طراحی مبتنی بر قابلیت این است که طراحی مشخصه اصلی این ساختار است که از قابلیت های مطلوب مشخص به منظور تامین رفتارهای مطلوب مشخص حمایت می کند، اما برای جلوگیری از بروز رفتارهای نامطلوب، از امکانات ناخواسته خاصی برخوردار نیست. به عبارتی طراحان می توانند با تغییر ساختار یک سیستم، در قابلیت های سیستم تغییر ایجاد کنند. پژوهش حاضر، پژوهشی مروری است که به مطالعه کاربرد مفهوم قابلیت در طراحی می پردازد. ماهیت پژوهش پیشرو، از نوع توصیفی است.